Ξανά ο καθρέφτης... Ίσως λίγο πιο αισιόδοξος!

Ένας καθρέφτης... Σχηματίζεται το είδωλο ενός κοριτσιού. Γνώριμο πρόσωπο.
-Τολμάς να με κοιτάς και πάλι; Δεν πήρες ακόμα το μάθημά σου;
-Ήθελα να σου πω πως είμαι εντάξει. Πως δε φοβάμαι πια να σε αντιμετωπίσω. Κοίτα με! Οι πληγές μου έχουν πια κλείσει.
-Και δε φοβάσαι μήπως ανοίξουν καινούριες;
-Όχι. Δε φοβάμαι. Γιατί τώρα πια ξέρω. Θα ανοίξουν σίγουρα. Και έπειτα και άλλες, και άλλες... Μα τις αντέχω. Τι με κοιτάς; Εγώ είμαι. Εσύ είσαι.
Η κοπέλα κατάλαβε.
-Τελικά είσαι δυνατή. Δεν το περίμενα!
-Χρειάζομαι το χρόνο μου. Μα δεν είπα ποτέ πως δεν μπορώ... Πως δεν μπορούμε!
-Μπορούμε; Μα... Εσύ με μισείς!
-Το ξέρω! Αλλά... αναρωτιόμουν... Θα ήθελες να γνωριστούμε κάποτε; Ξέρεις, έγινες κάπως καλύτερη τελευταία. Μάκρυναν κάπως τα μαλλιά σου, έβγαλες εκείνα τα απαίσια γυαλιά... Όχι πως είσαι όμορφη, αλλά να, βλέπεσαι!
Το κορίτσι γέλασε. Είχα ξεχάσει πόσο του πάει το χαμόγελο. Δε θέλω πια να το σπάσω.
-Ναι, ίσως κάποια στιγμή γνωριστούμε!, μου απαντάει και γελάμε και οι 2... Αληθινά!

Καλή χρονιά να έχουμε καμάρια μου... Να περνάτε καλά και να γελάτε... Να γελάτε πολύ και ειλικρινά!
Πολλά φιλιά! :)

...And you'll begin to wonder why you came!

Step one, you say we need to talk
He walks you say sit down it's just a talk
He smiles politely back at you
You stare politely right on through
Some sort of window to your right
As he goes left and you stay right
Between the lines of fear and blame
You begin to wonder why you came


Where did I go wrong, I lost a friend
Somewhere along in the bitterness
And I would have stayed up with you all night
Had I known how to save a life

Let him know that you know best
'Cause after all you do know best
Try to slip past his defense
Without granting innocence
Lay down a list of what is wrong
The things you've told him all along
And pray to God he hears you
And I pray to God he hears you


As he begins to raise his voice
You lower yours and grant him one last choice
Drive until you lose the road
Or break with the ones you've followed
He will do one of two things
He will admit to everything
Or he'll say he's just not the same
And you'll begin to wonder why you came


...Και εγώ, νομίζω πως δεν έχω κάτι άλλο να πω! Σκέφτηκα να το διαγράψω και αυτό το ιστολόγιο, να κάνω άλλο χρήστη πάλι... Αλλά δεν έχει και νόημα...

You used me... Again and again...

Μα έτσι είναι: Το έχεις, το χρησιμοποιείς, το πετάς. Και το σιχαίνομαι αυτό που γίνεται.-
 

Και άλλα όνειρα...

Και πάνω που νόμιζα πως είχα τελειώσει με τα περίεργα όνειρα και ετοιμαζόμουν να αλλάξω τίτλο, διακόσμηση ιστολογίου κλπ, να ‘μαστε πάλι! Ούτε ήρεμο ύπνο μπορώ να έχω… Αφού έχω τελειώσει με όλα αυτά, γιατί με βασανίζει ο Μορφέας; Πφφ!

MERDE!

Μπορεί να το έχω ξανανεβάσει... Αλλά την αγαπώ, με εκφράζει απόλυτα και δεν προλαβαίνω να τα πω εγώ!
Σας φιλώ γρήγορα! :Ρ
 

Ο καθένας χρειάζεται το παραμύθι του!

Κάτσε ήσυχα δυναμικό θηλυκό, που ετοιμάζεσαι να πεις όλο περηφάνια «εγώ δεν περιμένω κανέναν πρίγκιπα πάνω σε άλογο, για να είμαι καλά, εγώ είμαι ανεξάρτητη!».  Καλά κάνεις και είσαι ανεξάρτητη, πολύ καλά κάνεις και είσαι μια χαρά μόνη σου. Αλλά μη γελιέσαι, μια φορά στη ζωή μας, όλοι θέλουμε να ζήσουμε το παραμύθι. Έτσι είναι, μη ρομαντική φίλη που ξινίζεις τη μούρη σου! Γιατί ο καθένας έχει το δικό του παραμύθι. Αυτός δηλαδή που είναι ο πρίγκιπας στο άσπρο άλογο για μια γυναίκα, μπορεί για σένα να είναι ο τύπος που θα σε πετάξει πάνω σε μια μηχανή και θα σε γυρίσει τον κόσμο! Μπορεί αυτό να είναι το δικό σου παραμύθι… Κακά τα ψέματα, όλοι σε ένα σημείο της ζωής μας θέλουμε να έχουμε αυτό τον ένα άνθρωπο δίπλα μας, με τον οποίο θα ζήσουμε κάτι πολύ πολύ δυνατό. Δε μιλάω για τη σχέση που κρατάει για πάντα, άλλωστε ποτέ δεν ήμουν υπέρ αυτού, νομίζω πως ο χρόνος φθείρει τις σχέσεις… Για αυτό και θαυμάζω πολύ τα ηλικιωμένα ζευγαράκια που κυκλοφορούν χέρι χέρι στους δρόμους… Είναι δύσκολο ο έρωτας να κρατήσει τόσο πολύ. Ανεξάρτητα από αυτό όμως... Ο καθένας κάποια στιγμή στο δρόμο του βρίσκει αυτό το «παραμύθι». Προσπάθησε αν το βρεις, λοιπόν, να μην το διώξεις μακριά. Να το ζήσεις, όσο λίγο και να κρατήσει. Ακόμα και αν τελικά σε αφήσει πίσω με πολλές πληγές. Γιατί οι αναμνήσεις θα είναι τόσο όμορφες που θα τις επουλώσουν. Ίσως μόνο κάπου, συνεχίσει να υπάρχει ένα ανεπαίσθητο σημάδι, για να θυμάσαι πως κάποτε τόλμησες να ζήσεις!

Ready to lose it all!

Δύο επιλογές:

Α) η λανθασμένη
Β) η σωστή

Ξέρεις ποια είναι ποια. Ξέρεις τις επιπτώσεις που θα επιφέρει η Α. Μα ξέρεις και τη ζωή που θα σου δώσει η Β. Και αυτή είναι βαρετή, βαρετή, γεμάτη νόημα, αλλά δίχως δράση. Είναι άδικο το λάθος να είναι πάντα πιο συναρπαστικό από το σωστό. Αυτό που θες να φέρνει την καταστροφή. Αλλά τελικά, αν κάνεις συνεχώς το σωστό τι μένει; Τίποτα στην πραγματικότητα. Τίποτα πέρα από εκείνη τη φωνή που ψιθυρίζει πως δεν έκανες αυτό που ήθελες. Αν πάλι κάνεις το λάθος τι μένει; Πολλές τύψεις και ένα χάος να συμμαζέψεις. Σκέψεων, σχέσεων, συναισθημάτων… Όμως μένουν και αναμνήσεις. Που πονάνε, ίσως. Ωστόσο τελικά το μόνο που αξίζει είναι οι στιγμές. Οι στιγμές που δείχνεις ποιος αληθινά είσαι. Που κάνεις αυτό που θες χωρίς να σε νοιάζει το μετά. Μα πρέπει να ξέρεις πως ίσως τα χάσεις όλα… Είσαι έτοιμος; Εγώ τα έχασα… Εσύ μπορείς;
 

Το κορίτσι και η παράξενη γυναίκα

Μια σκάλα, μια γυναίκα, μια καρδιά

Δυο δάκρια. Τα γερασμένα μάτια της υγρά

Το πρόσωπό της κουρασμένο.

Κόσμος πολύς φεύγει, περνά

Με αδιαφορία, βιαστικά.

Πότε πότε ρίχνουν σε κείνη μια ματιά

Μετά στην πόρτα, στα σκαλιά

Με θλίψη και φόβο κατευθύνονται προς τα εκεί

Λίγο διστάζουν, για μια στιγμή

Η γυναίκα δε μιλά, μα ούτε εκείνοι βγάζουν λέξη

Εκείνη νιώθει ποιος μπορεί. Ποιος θα χαθεί και ποιος θα αντέξει

Ξάφνου προβάλλει μία μικρούλα

«Γιατί δακρύζεις, καλή γυναικούλα;»

«Δε με φοβάσαι»;, η καρδιά της γυναίκας χτυπά δυνατά.

«Ο κόσμος λέει πως είσαι κακιά.

Μα εγώ νομίζω σου λείπει η χαρά

Αλήθεια, πώς είναι τ’ όνομά σου;»,

Λέει  η μικρή διστακτικά

«Τ’ όνομά μου;», λέει πικρά.

«Το όνομα μου, Μοναξιά…»
 

Προσοχή στο κενό!

Δεν αγαπάω,

Ούτε μισώ.

Και δεν πονάω,

Ούτε γελώ.

Δεν είναι άλλος,

Δεν είμαι εγώ.

Θέλω να φύγω,

Μα μένω εδώ.

Μη με ρωτήσεις,

Δε θα σου πω

Γιατί το σώμα

Μένει αδειανό.

Δες στην ψυχή μου…

Δες το κενό…

 

Δεν υπάρχουν λέξεις πια για σένα, μόνο δάκρια...

Να σου πω πως φοβάμαι;

Είναι ο φόβος ψυχρός,

Ακροβάτης βουβός της ψυχής

Ναι, φοβάμαι…

 

Να σου πω πως θα ζήσω;

Ζωή δεν ξέρω τι θα πει,

Ίσως μόνο μια στιγμή,

Μέσα στην άδεια μου αρχή

Ναι, θα ζήσω…

 

Να σου πω πως αντέχω;

Είναι ψεύτρα η αντοχή

Αν και λέει πως μπορεί,

Ξαφνικά λυγίζει πάλι

Πάει συνέχεια στην αρχή

Ναι, αντέχω…

 

Να σου πω πως θα κλάψω;

Είναι τα δάκρια στεγνά

Κυλούν για σένα απαλά

Σαν να μη σ’ είχανε ποτέ

Εδώ μαζί μου

Ναι, θα κλάψω…

Θα κλάψω για άλλη μια φορά ψυχή μου…
 

How faithful are you?

Είναι πολύ εκνευριστικό να έχεις τόσα να πεις και όμως να μην έχεις το χρόνο! Σκέφτομαι τόσα πολλά… Και ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ να τα γράψω, αλλιώς δεν μπορώ να τα οργανώσω… Και μπερδεύομαι και χάνομαι και τα σκέφτομαι ξανά και χάνω χρόνο… Άρα τελικά είναι καλύτερα να τα γράφω κατευθείαν! Έτσι, αντί να στρωθώ στους αρχικούς μου χρόνους και την αναλυτικότατη επανάληψη στη Γ’ κλίση, να ‘μαι εδώ…

Τελευταία βρίσκω συνεχώς μπροστά μου την ηθική… Είτε σε προσωπικά θέματα, είτε σε άλλων, είτε στα μαθήματα… Όπως, λοιπόν, ξέρουν όσοι με γνωρίζουν λίγο περισσότερο από τους απλούς «γνωστούς», εγώ καθετί που γίνεται, το αναλύω στο μυαλό μου. Από το πιο ασήμαντο, μέχρι το πιο σπουδαίο. Έτσι, ως προέκταση κάποιας από αυτές τις σκέψεις, ήρθε στο πλάνο η απιστία… Η αλήθεια είναι πως ασχολήθηκα πολύ μαζί της, αλλά άκρη δεν νομίζω ότι έβγαλα. Γιατί υπάρχουν πολλά είδη απιστίας, όπως πολλοί είναι και οι χαρακτήρες των ανθρώπων. Υπάρχουν αιτίες και επιπτώσεις άπειρες…

Όλα ξεκινάνε μια πολύ πολύ όμορφη μέρα… Τη μέρα που βρίσκεις εκείνον τον άνθρωπο που δείχνει ότι θα είναι δίπλα σου. Που σε κάνει να ξεχνάς όσα σε πληγώνουν… Που σε κάνει να γελάς! "It’s good, then it’s good, it’s all good… Till it goes bad!" Και υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί λόγοι για να πάει κάτι στραβά! Για παράδειγμα, ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι έχεις απίστευτη χημεία με κάποιον άλλον. Ότι θες να είσαι συνεχώς μαζί του, ότι τον σκέφτεσαι κάθε στιγμή, ότι μακριά του δεν μπορείς να είσαι καλά… Ότι ερωτεύτηκες, αν προτιμάτε! Ή θέλεις να γυρίσεις πίσω σε κάποιον που είχες πριν γνωρίσεις την τωρινή σου σχέση. Που νόμιζες ότι το παραμυθάκι μαζί του είχε τελειώσει, μα τελικά δεν ήταν έτσι. (Αλήθεια πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι μια σχέση έχει τελειώσει; Το νιώθεις; Και αν αυτό που νιώθεις είναι απλά αγανάκτηση για όσα έχει κάνει ο άλλος; Αγανάκτηση που αυτόματα εξαφανίζεται όταν δείχνει να διορθώνεται; Μήπως δεν έπρεπε να έχεις προχωρήσει τελικά; Μήπως πρέπει να προσέχεις περισσότερο τι κάνεις; Μήπως… Μήπως νιώθεις ενοχές;) Και φυσικά υπάρχει η περίπτωση, να έχει σταματήσει να υπάρχει επικοινωνία. Γιατί απλά έτσι είναι οι σχέσεις, με τον καιρό φθείρονται…

Όταν, λοιπόν, κάνεις λάθος; Τι γίνεται όταν κάνεις λάθος; Τι γίνεται όταν ανακαλύψεις πως ο άνθρωπος που διάλεξες να είναι δίπλα σου δεν είναι ο σωστός; Τι γίνεται όταν η επιλογή σου αυτή απαγορεύει να είσαι με αυτόν που πραγματικά θα ήθελες;

Μάλλον αρχικά πρέπει να ξεκαθαρίσεις τα συναισθήματά σου. Όσο αυτό είναι εφικτό, διαφορετικά το πιθανότερο είναι να μετανιώσεις και πάλι. Και αν σιγουρευτείς πως η σχέση που έχεις δε σε καλύπτει, είναι καιρός να την αφήσεις. Εγωισμοί του τύπου «Μα έτσι θα μείνω μόνος/η!» δε χωράνε εδώ. Αν μείνεις με κάποιον απλά για να… έχεις κάποιον, τον κοροϊδεύεις! Και από τη στιγμή που έχεις περάσει όμορφες στιγμές μαζί του, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να δώσεις μια ξεκάθαρη εξήγηση… Του τη χρωστάς!

Όμως αυτό δε γίνεται συνήθως… Και οι άνθρωποι καταλήγουν στο «δεν τρέχει τίποτα μια φορά να κάνω κάτι με άλλον». Και όμως τρέχει. Αλλά το κάνουν. Ωστόσο η μια φορά γίνεται δύο. Και οι δύο γίνονται τρεις… Ακόμα και αν η όλη κατάσταση τελειώσει με κάποιο άτομο, έπειτα θα βρουν άλλο. Είναι σχεδόν σίγουρο, η απιστία δεν αρκείται στη μία φορά. Και κατά κάποιο τρόπο εξηγείται με κάτι που διάβασα πριν λίγο καιρό: «Αν είσαι ανάμεσα σε δύο πρόσωπα, διάλεξε το δεύτερο, γιατί αν ήσουν ευχαριστημένος με το πρώτο, δε θα σκεφτόσουν κανέναν άλλον». Δυστυχώς δεν είναι πάντα τόσο εύκολο. Αν τελικά το άτομο ερωτευτεί το «δεύτερο πρόσωπο», με το οποίο ένας δεσμός είναι απαγορευτικός, τι γίνεται; Γίνεται δυστυχισμένο είναι η απάντηση… Γιατί τα συναισθήματα δεν είναι δυνατό πάντα να ελέγχονται. Για αυτό είναι συναισθήματα και όχι λογική. Δε σκέφτεσαι, νιώθεις. Είναι αδύνατο να βάλεις φρένο στην καρδιά… Και αυτό συχνά φέρνει μπελάδες! Το διπλό ταμπλό δεν είναι εύκολο παιχνίδι, αφού στις δυσκολίες που ήδη υπάρχουν έρχονται να προστεθούν οι ενοχές. Οι οποίες είναι ικανές να τσακίσουν και τον πιο δυνατό. Αλλά κάθε πράξη έχει επιπτώσεις... Οι οποίες χρειάζονται κουράγιο για να αντιμετωπιστούν! 

Και ένα διάλογο με τον εαυτό του. Ο άνθρωπος είναι αναγακαίο να συνειδητοποιήσει την ηθική του. Τι συγχωρεί και τι όχι. Τι επιβάλλεται να διορθώσει. Όχι, δεν αρκούν οι ενοχές. Όχι, δεν αρκεί το «πάλι σκατά τα έκανα!». Τίποτα δεν αρκεί, αν το λάθος συνεχίζει να επαναλαμβάνεται, σε αντίστοιχες περιστάσεις, μόνο με διαφορετικά πρόσωπα. Ακόμα και αν οι άλλοι συγχωρούν το πρόβλημα υπάρχει. Οπότε αν ο καθένας επαναπαύεται στην υπομονή των άλλων, κάποια στιγμή θα τα βρει σκούρα…

Όπως και να έχει, η απιστία είναι αποτέλεσμα μιας σχέσης που ήταν όμορφη, μα έχει πια καταρρεύσει, ή μιας σχέσης που δεν είχε ποτέ όλα όσα χρειάζονταν.  Το θέμα είναι πώς την αντιμετωπίζει ο καθένας μετά… Πόσο ειλικρινής ή εγωιστής είναι… Αλήθεια, εσύ σκέφτηκες ποτέ τι θα έκανες σε μια τέτοια περίπτωση;
 

Oh, please don't be so fake!

Καλημέρα! :)
Η αλήθεια είναι πως χάθηκα για... Α, ναι! Για 9 ημέρες! Είχα σταματήσει τελείως να γράφω. Στην πραγματικότητα, όταν είμαι θλιμμένη, είμαι πολύ πιο παραγωγική! :Ρ Και έχω πολλά κείμενα από τότε, αλλά δε θέλω να σας μπερδεύω μια κρύο-μια ζέστη άλλο. Όχι περισσότερο από όσο κάνει η διάθεση μου από μόνη της! :Ρ Έτσι, λοιπόν, σας γράφω πάλι (όχι από ανάγκη) η ώρα 8 το πρωί. (Ενδεχομένως ήταν προτιμότερο να κάνω μία μίνι επανάληψη στην άλγεβρα που γράφω σε μια ώρα, βέβαια, αλλά ποιος έχει όρεξη;) Σας γράφω για 2 ώρες της ζωής μου πήγαν χαμένες χτες! Πήγα σε "πάρτυ". Ναι, ναι, ζήσαμε ιστορικές στιγμές! :Ρ Οι ηλικίες των παιδιών εκεί κυμαίνονταν στα 15-16, λίγο μικρότερα από εμένα δηλαδή. Από την ώρα που μπήκα μέσα στο σπίτι κατάλαβα ότι είχα κάνει βλακεία που πήγα. Μη σας πω από πριν να πάω... Με το που ανοίγω την πόρτα, που λέτε, βλέπω καμιά 20αριά μαντράχαλους να χαζεύουν ποδόσφαιρο. Τέλεια, σκέφτομαι, σαν αποβλακωμένα θα καθόμαστε. Επίσης είχε 4-5 άτομα γύρω από έναν υπολογιστή,  και οι υπόλοιποι 20 ασχολούνταν με τα κινητά τους και πού και πού αντάλλαζαν καμιά κουβεντούλα. Ακόμα πιο τέλεια, όπως καταλαβαίνετε, το μεγαλείο των ανθρώπινων σχέσεων στις μέρες μας! Τέλος πάντων, είχα 2 φίλες από τη σχολή μαζί, κάτι γινόταν. Έλα όμως που τη μία την ενόχλησαν οι φακοί εξαιτίας του φωτισμού και αναγκαζόμασταν να τρέχουμε κάθε 4 λεπτά στην τουαλέτα, γιατί, λέει δάκρυζε και έτρεχε το eye-liner. Γκρρρ! Αν και μεταξύ μας, τι έξω τι μέσα στην τουαλέτα, δε χάναμε και κάτι!Μέχρι που ανακαλύψαμε τι πάσχιζαν να κάνουν τα 4-5 άτομα που βρίσκονταν στον υπολογιστή, ο οποίος τώρα παρατηρούσα πως ήταν συνδεδεμένος με 2 τεραστίων διαστάσεων ηχεία! Οι τυπάδες ήταν οι D-J φυσικά! Αντιμετώπιζαν ένα τεχνικό πρόβλημα, αλλά για κακή, εμμμ, με συγχωρείτε, καλή μας τύχη εννοούσα, το είχαν πλέον λύσει! Και επιτέλους: Το πολυαγαπημένο ντουπ ντουπ ξεκίνησε να μου τρυπάει τα τύμπανα! Ξέρω ότι κάνω σαν γιαγιά 100 χρονών, αλλά βρε ψυχή μου, είναι μουσική αυτό το πράγμα;; Δεν έχει μελωδία, δεν έχει στίχους, άρα ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ! Και να πεις ότι χορεύανε, να πω εντάξει! Αλλά τι χορό να κάνεις με αυτό το πράγμα; Μόνο να κουνιέσαι λες και χτυπάς φραπέ μπορείς... Εντάξει, το παρακάνω τώρα, όταν βγαίνω και εγώ τα χορεύω αυτά, αλλά όχι πως είναι και ό,τι καλύτερο! :Ρ Το προσπερνώ όμως και συνεχίζω από τη φίλη που δάκρυζε λόγω φακών. Αφού την ενοχλούσε το φως, έκλεισα κάποια φώτα. Τι το ήθελα η δύσμοιρη;; Άρχισαν οι λατρεμένες φάσεις... Ένας ένας ξεκίνησαν... Ποτό και φάση, μόνο αυτό... Πειράζει που τα σιχαίνομαι όλα αυτά; Γίνεσαι λιώμα, πιάνεις όποιον βρεις και φασώνεσαι. Μετατρέπεσαι σε ζώο. Πού είναι τα συναισθήματα σας, γαμώτο; Αλλά τι λέω, ποιος νοιάζεται για συναισθήματα; Εγώ είμαι η υπερβολικά ρομαντική... Ας το αφήσουμε όμως ΚΑΙ αυτό. Από τη βαρεμάρα είπαμε να πάμε μια βολτούλα στο επάνω πάτωμα. Το αποκορύφωμα! Στο δωμάτιο της κοπελίτσας που είχε γενέθλια, είχαν μαζευτεί ένα σωρό κοπελιές που (ξανα)ίσιωναν το μαλλί! Μα είναι δυνατόν;; Βρίσκονταν με τόσους φίλους τους και το μόνο που έκαναν ήταν να ισιώνουν το μαλλί; Αυτό είναι το νόημα δηλαδή; Μόνο η εμφάνιση μετράει; Γιατί πια κανείς δεν περνάει καλά; Βαρέθηκα να τους βλέπω να υποκρίνονται! Εγώ χίλιες φορές προτιμώ να είμαι όπως είμαι και να ζω με την ψυχή μου! Να με αγαπούν ή να με μισούν, βρε αδερφέ, για αυτό που είμαι, όχι για το make-up μου... Να είμαι όσο πιο αληθινή μπορώ!



Και εδώ φαίνεται το ξεκάθαρο χάσιμο χρόνου μιας συνηθισμένης κοπέλας σήμερα! :Ρ 

Πολλά φιλιά! :)

Η πιο απέριττη κατάφαση

Ποτέ δε ρώτησες τι γίνεται και τι μπορώ

Ποτέ δε ρώτησες τι αντέχω

Ποτέ δεν είπες «σ’ αγαπώ»

Ποτέ δεν πήρες όσα έχω

Μονάχα είχες μια αγκαλιά

Χωρίς αιτίες, και απαιτήσεις

Χωρίς φωνές ούτε συγκρίσεις

Χωρίς να βγάζουμε μιλιά

 

Ήσουν απλά πάντα εκεί

Με το πιο κοινό σου «ναι»

Τόσο απλό και τόσο οικείο.

Άγγιζε πάντα την καρδιά,

Μ’ άφηνε στην πιο πικρή αλήθεια.

Και ας μην το θέλησες. Ποτέ.

Λέω να γίνω ολίγον τι μελό σήμερα! :Ρ

Αρχικά, όποιος βαριέται να διαβάσει το κείμενο, ας ρίξει μια ματιά στο κλιπάκι, είναι όμορφο! :)

Ξέρω πως είμαι υπερβολική πολλές φορές. Ξέρω πως είμαι από τα πιο γκρινιάρικα άτομα που μπορεί να συναντήσει κάποιος. Ξέρω πως δεν έχω λόγο να κλαίγομαι συνέχεια. Ξέρω πως συχνά γίνομαι κουραστική. Ξέρω πως σπάω τα νεύρα σε άτομα που αγαπώ πολύ. Ξέρω πως είμαι βαρετή. Ξέρω πως δεν έχω χιούμορ. Ναι, ναι, τα ξέρω όλα αυτά πολύ καλά! Και τέλος, ξέρω πως δεν έχω λόγο να είμαι δυστυχισμένη.

Και θέλω σήμερα να σας πω λίγες αλήθειες. Δεν ξέρω πόσοι θα το διαβάσουν αυτό. Ίσως μάλιστα να μην έχει σημασία. Το θέμα είναι πως σήμερα, έτσι, μέσα σε λίγα λεπτά, κατάλαβα κάποια πράγματα μετά από πολύ καιρό. Γκρίνιαζα για έρωτες κλπ έτσι δεν είναι; Γιατί άφησα κάποιον με τον οποίο ήμουν ερωτευμένη. Μάλλον ισχύει αυτό. Αλλά συνειδητοποίησα πως είναι καλά. Είναι πολύ καλά, είναι ευτυχισμένος, όπως δείχνει! Έχει βρει μια κοπέλα (η οποία φαίνεται να είναι πολύ εντάξει τύπος!) και είναι ερωτευμένος μαζί της, έχει αυτό που χρειάζεται, αυτό που του ταιριάζει! Όπως χάζευα, λοιπόν, μια φωτογραφία τους για να ζηλεύω το πόσο όμορφη είναι και πόσο πολύ δείχνει να την νοιάζεται (ναι, ναι, πολύ αξιολύπητο και παθητικό αυτό που έκανα, έχετε δίκιο!) ανακάλυψα αυτό το βιντεάκι, που είναι αφιερωμένο από εκείνη σε εκείνον… Και βασικά συγκινήθηκα πολύ. Το πιο σημαντικό όμως, είναι ότι κατάλαβα πόσο καλά είναι μαζί. Και ότι ενώ ένιωσα ένα κάποιο βάρος που δεν τα ζει αυτά μαζί μου, κατάλαβα πως δε με ενοχλεί που δεν είναι εδώ. Χαίρομαι που είναι καλά. Δεν είναι εκείνος που μου λείπει. Είναι όλα αυτά που ένιωσα μαζί του (όπως είπε και μια σοφή ψυχή σε ένα μέιλ!). Είναι ο έρωτας που μου λείπει! Όλα αυτά που σε ωθεί να κάνεις… Γιατί ο έρωτας είναι που κάνει αυτή τη γη να γυρίζει! :) Είναι πηγή έμπνευσης, είναι δημιουργία, είναι χαρά και πολλά πολλά άλλα πράγματα που δύσκολο να περιγράψει κανείς. Είναι αυτό που σε κάνει να αγαπάς κάποιον με όλες αυτές τις ατέλειες του. Για την ακρίβεια είναι αυτό που σε κάνει να βλέπεις όλες αυτές τις ατέλειες σαν το πιο υπέροχο πράγμα στον κόσμο! Επειδή, λοιπόν, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με έκανε να τα νιώσω όλα αυτά, πάντα θα τον κρατάω μέσα στην καρδιά μου. Και πάντα θα σχηματίζεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου όταν τον σκέφτομαι. Έτσι κρατάω όλες τις όμορφες αναμνήσεις από εκείνον και διώχνω όλη τη θλίψη που ένιωθα γιατί δεν τον έχω πλέον εδώ. Δεν τη χρειάζομαι, άλλωστε! Νομίζω το χαμόγελο μου ταιριάζει πολύ περισσότερο!

Κάπως έτσι! :Ρ

 

Σας φιλώ με την ελπίδα πως έχω πια συνέλθει!

 

Μια νύχτα αλλιώτικη... Μια νύχτα δική μας...

«Κοίτα; τ’ αστέρι εκείνο πέφτει»,

Σου είχα πει και εσύ μου γέλασες.

Δεν έκανες ευχή, δεν έμεινες στιγμή,

Μόνο μου χαμογέλασες.

Εγώ είδα στα μάτια σου

Είδα την νύχτα, είδα τη μέρα,

Είδα τη θάλασσα και τον αγέρα…

Ταξίδεψα.

Μετά όμως το ‘νιωσα και είπα θα φύγω

Και εσύ γέλασες, μου γέλασες ξανά…

Και δε με πίστεψες, είπες δε γίνεται,

Δεν μπορεί όλο αυτό να χαθεί στο πουθενά.

«Κοίτα;» σου είχα πει, «τ’ αστέρι εκείνο πέφτει»

Ήταν τ’ αστέρι μας.

 

Μπορείτε να γίνετε για λίγο παιδιά, παρακαλώ;

Ή ενήλικοι με φαντασία. Ή έφηβοι όχι δήθεν. Μπορείτε; Φυσικά και μπορείτε. Και ας ασχοληθούμε σήμερα με κάτι που αγαπώ πολύ… Λέω να σας πω ένα παραμύθι! Όχι, όχι, δε μου αρέσουν τα ξινισμένα πρόσωπα, σας ικετεύω… Ζήτησα να γίνετε για λίγο παιδιά. Είναι κρίμα να αφήνουμε την όψη μας αυτή πίσω… Τα παραμύθια είναι για μένα από τα πιο όμορφα λογοτεχνικά είδη… Δεν αναφέρομαι στη Χιονάτη και τη Σταχτοπούτα μόνο. Να ξέρετε κάτι: τα πιο ωραία παραμύθια είναι τα λιγότερο γνωστά! Είναι ό,τι πιο αγνό μπορεί να διαβάσει κάποιος… Δεν είναι τυχαίο που τα διαβάζουμε σε παιδιά! Μέσα από αυτά μαθαίνουν τις πιο σημαντικές αξίες της ζωής. Μαθαίνουν την αλήθεια. Είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν και ανάξια λόγου παραμύθια… Μα κι αν έτυχε να διαβάσετε μόνο τέτοια μέχρι τώρα, μην τα απορρίπτετε! Μήπως όλα τα μυθιστορήματα που διαβάσατε ήταν αξιόλογα; Για μένα πάντως δεν ισχύει κάτι τέτοιο.  Μακρηγόρησα όμως… Θα σας διηγηθώ ένα δικό μου παραμύθι σήμερα. Προσοχή! Αν δε σας αρέσει, μην κρίνετε τα παραμύθια γενικά! :Ρ Όπως κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του, λοιπόν, ξεκινάει κάπως έτσι…

Κόκκινη κλωστή δεμένη,
Στην ανέμη τυλιγμένη,

Ρίξε κλώτσο να γυρίσει,

Παραμύθι ν’ αρχινίσει!

Μια φορά και έναν καιρό, γεννήθηκε στη γη μας ένα κοριτσάκι, που το έβγαλαν Χρύσα. Ήταν όμορφο, με μάτια καταπράσινα και μαλλιά μαύρα σαν τον έβενο. Η Χρύσα δε γεννήθηκε όπως όλα τα παιδιά. Όταν την έβγαζαν απ’ την κοιλιά της μάνας της, της Ερατώ, δε χύθηκε στάλα αίμα. Μόνο θαλασσινό νερό και μύριζε η αρμύρα. Στα χέρια της έσφιγγε δυο κάτασπρα κοχύλια.

   Η Χρύσα μεγάλωνε. Και όσο μεγάλωνε, ζωήρευε. Ησυχασμό δεν είχε. Στη θάλασσα, που την έλεγε μάνα, πήγαινε συχνά. Μονάχα εκεί ημέρευε. Κολυμπούσε για ώρες, έφευγε μακριά και ονειρευόταν να ζούσε εκεί για πάντα. Η Ερατώ όμως τη φώναζε να φύγουν κι έτσι τα’ όνειρο χανόταν.

   Το σχολειό δεν το αγαπούσε. Φυλακή ήταν για εκείνη και σκοτούρα. Η Ερατώ τη μάλωνε. Να διαβάζει έπρεπε, λέει, να γίνει γιατρός. «Εγώ θα γίνω ναυτικός», της απαντούσε ‘κείνη, «θα ζω στη μάνα μου και θα γυρνώ τον κόσμο». Έπειτα έβγαινε στο μπαλκόνι και χάζευε τη θάλασσα. Καβαλούσε τα κύματα με τον νου της και έπιανε αλλού λιμάνια. Πόσο μικρά φαίνονταν τα βάσανά της τότε!

   Η Ερατώ αγαπούσε τη μικρή. Έτρεμε μην της φύγει. Ήξερε όμως πως δε γινόταν αλλιώς. Η Χρύσα ανήκε στη θάλασσα, ήταν η κόρη της. Η Ερατώ και κείνη τα ‘χανε συμφωνήσει. Θα γεννούσε τη Χρύσα και όταν το κορίτσι δεν άντεχε άλλο στη στεριά, θα της την έπαιρνε. Στη Χρύσα δεν το είχαν πει, όμως το ‘νιωθε. Έτσι ήταν πλασμένη.

   Μια μέρα, λοιπόν, ένιωσε να πνίγεται. Να πνίγεται στη στεριά. Να μην μπορεί να πάρει ανάσα. Θέλησε να πάει στη θάλασσα, να ηρεμήσει. «Πάω στη μάνα μου», φώναξε στην Ερατώ και βρόντηξε την πόρτα πίσω της. Η Ερατώ ένιωσε ένα τσίμπημα στην καρδιά. Η ώρα είχε πια φτάσει.

   Η Χρύσα έφτασε στην παραλία. Πέταξε τα ρούχα της και βούτηξε. Ευχήθηκε να μην ξαναπάει στη στεριά, να μείνει εκεί για πάντα. Κι η μάνα της δεν της χάλασε το χατίρι. Την πήρε μέσα της. Την έκανε κύμα λευκό. Γίναν ένα. Και έτσι το όνειρο της Χρύσας έγινε πραγματικότητα. Γυρνά τον κόσμο. Και είναι ευτυχισμένη. Τη στεριά δεν την νοστάλγησε ποτέ…

 

ΥΓ: Το παραμυθάκι γράφτηκε πριν από περίπου 3 χρόνια για τη μαμά μου. Ενδεχομένως τώρα να το έγραφα λίγο διαφορετικά, μα δε μου αρέσει να αλλάζω όσα έγραψα μικρή (ή μικρότερη, αν προτιμάτε! :Ρ)

 

Φιλιά!
 

Tears dry on their own...

Είχε ήδη κάνει μια μεγάλη βόλτα πριν να γυρίσει σπίτι και ας βιαζόταν πολύ. Είχε φτάσει στο συνηθισμένο σταυροδρόμι. Αριστερά ο σύντομος δρόμος. Δεξιά ο μεγαλύτερος. Είχε πραγματικά πολλά να διαβάσει, δε θα προλάβαινε. Επίσης δεξιά ήταν το στέκι του. Πιθανότατα ήταν εκεί. Για ακόμη μια φορά αδιαφόρησε για το διάβασμα και έστριψε δεξιά με γρήγορο βήμα. Ήθελε να τον δει. Και ας μην την έβλεπε εκείνος. Έτσι, για να πονέσει λίγο περισσότερο απλά… Ήταν πράγματι εκεί. Ένιωσε ένα σφίξιμο στην καρδιά της, στην ψυχή της, σε ό,τι και αν ήταν αυτό το πράγμα. Συνέχισε να προχωράει, με ένα δάκρυ να κυλάει απ’ τα μάτια της πλέον. «Άρτεμις!» άκουσε και γύρισε πίσω με μια ελπίδα μέσα της. Μα δεν ήταν κανείς φυσικά. Γύρισε σπίτι τρέχοντας και ξεκίνησε να γράφει με μανία. Ένα ακόμη δάκρυ… Κι άλλο… Κι άλλο… Μα δεν είχε σημασία. Θα στέγνωναν μόνα τους.

ΥΓ: Ναι, ναι, λίγη μελαγχολία ακόμη, δεν πειράζει! :Ρ

 

Ιδιαίτερη σχέση!

«Εγώ σε πιστεύω. Δε με νοιάζει αν κάνω λάθος για ακόμα μια φορά. Σε πιστεύω.», του είπε και έμεινε να ψάχνει την αλήθεια στο βλέμμα του.

Εκείνος δεν ήξερε τι να απαντήσει. Ήταν η μόνη που του είπε κάτι τέτοιο. Εκείνη, που την είχε προδώσει τόσες φορές. Έμεινε δίπλα του, όταν όλοι οι άλλοι τον είχαν εγκαταλείψει. Δεν μπορούσε να την καταλάβει. Ποτέ δεν μπορούσε να την καταλάβει.

«Γιατί;», ρώτησε μόνο, τελικά.

«Γιατί πιστεύω σε σένα. Γιατί θέλω να πιστεύω στην αλήθεια σου. Για την ακρίβεια… Στην αλήθεια που μπορείς να δώσεις.»

Όπως πάντα, η απάντησή της τον μπέρδεψε ακόμη περισσότερο.

Η κοπέλα μπορούσε τώρα να διακρίνει την ενοχή μέσα στα μάτια του. Την είχε και πάλι απογοητεύσει. Όχι μόνο αυτήν, μα και τον ίδιο του τον εαυτό.

«Λυπάμαι.», της είπε εκείνος μόνο και περίμενε να τη δει να απομακρύνεται. Δεν το έκανε.

«Και εγώ λυπάμαι. Λυπάμαι πολύ.»

«Γιατί, λοιπόν, δε φεύγεις όπως έκαναν όλοι οι άλλοι; Εσύ έχεις ένα λόγο παραπάνω άλλωστε.»

«Ξέρεις, ακόμα και όταν νιώθεις πως έχουμε απομακρυνθεί περισσότερο από ποτέ, εγώ θα είμαι εκεί για σένα. Μην ψάξεις να βρεις λογική αιτία σε αυτό. Εμείς οι δύο έχουμε δημιουργήσει μια σχέση γεμάτη λάθη. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα δικά σου. Μα είναι μια ιδιαίτερη σχέση… Και όσο περίεργο και αν σου φαίνεται, δε θέλω να τη χάσω.»

Θα μπορούσε να του πει και άλλα. Όμως αποφάσισε να φύγει. Και να τον αφήσει όπως πάντα με πολλά πολλά ερωτηματικά. Ήξερε πως δεν καταλάβαινε γιατί φερόταν έτσι. Εκείνος άλλωστε ενεργούσε πάντα με τη λογική και έκανε πέρα τα συναισθήματα. Ίσως πίστευε πως ήταν ερωτευμένη μαζί του. Δεν ήταν αλήθεια. Απλά τον αγαπούσε. Και ας την πλήγωνε συνέχεια. Με έναν τρόπο ιδιαίτερο και απέραντα αληθινό. Με έναν τρόπο που εκείνος δε θα μπορούσε να την αγαπήσει ποτέ.

 

 

Φαιδρώ τω προσώπω

Αρχικά φανταστείτε τρεις υπογεγραμμένες και δύο περισπωμένες στον τίτλο παρακαλώ. Ευχαριστώ. (Ε, όχι, δεν μπορώ και να ψάχνω αν υπάρχουν στο πληκτρολόγιο! :Ρ)

-Όπως έλεγα, ο κατηγορηματικός προσδιορισμός δίνει μια προσωρινή ιδιότητα στο υποκείμενο, ενώ ο επιθετικός μια μόνιμη. "Αγησίλαος ήλθε φαιδρώ τω προσώπω", λοιπόν, επιθετικός ή κατηγορηματικός;

-Κατηγορηματικός, κύριε!

-Πολύ σωστά, κατηγορηματικός, γιατί προσδίδει μία παροδική ιδιότητα στο υποκείμενο.

-Κύριε, κύριε, όχι μόνο για αυτό! Επίσης ο προσδιορ…

 

Δεν άκουσε άλλα… Είχε μείνει να αφουγκράζεται το παράδειγμα. Παροδική ιδιότητα. Δηλαδή όχι μόνιμη. Ήταν κοινά αποδεκτό πως ένα χαρούμενο πρόσωπο, δεν παραμένει χαρούμενο. Ήταν αναμενόμενο πως το χαμόγελο κάποια στιγμή σβήνει. Της φαινόταν κάπως… απαισιόδοξο αυτό.

«Γιατί απαισιόδοξο;», ρώτησε τον εαυτό της. «Είναι λογικό να μην είμαστε συνεχώς χαρούμενοι».

«Και γιατί, δηλαδή, είναι λογικό;»

«Γιατί κάτι συμβαίνει και είτε πρέπει να είμαστε σοβαροί, είτε κάτι μας προκαλεί θλίψη, είτε…»

«Γιατί πρέπει πάντα κάτι να συμβαίνει;»

«Γιατί αυτή είναι η ζωή»

«Να, βλέπεις, αυτό είναι το απαισιόδοξο. Ζεις έχοντας στο μυαλό σου πως δε θα μπορέσεις ποτέ να είσαι ευτυχισμένος, γιατί η ευτυχία δεν είναι μόνιμη.»

«Άλλο χαρά, άλλο ευτυχία.»

«Δηλαδή πιστεύεις πως η ευτυχία μπορεί να είναι μόνιμη;».

«Άρτεμις,  Αγησίλαος εστί ευδαίμων. Επιθετικός ή κατηγορηματικός;», ακούστηκε η φωνή του καθηγητή της, διακόπτοντας τη σκέψη της στο καλύτερο σημείο.

«Χμ… Δεν ξέρω, κύριε! Η ευτυχία είναι παροδική ή μόνιμη;»

«Χμ… Είναι κατηγορούμενο, Άρτεμις! Κατηγορούμενο!»

 

 

...

Συγνώμη για τη μελαγχολία που θα ακολουθήσει... Αν περιμένετε κάποια ιστορία, κάτι διασκεδαστικό, κάτι ενδιαφέρον, μην μπείτε καν στον κόπο να το διαβάσετε...

Είναι κάποιες φορές που λυγίζουμε, έτσι δεν είναι; Είναι κάποιες στιγμές που πονάμε... Είναι εκείνες οι φορές που έρχονται στην επιφάνεια όλα όσα νομίζαμε πως δε μας νοιάζουν... Έχω κουραστεί να με βλέπω έτσι. Δε θέλω να μιλήσω σε κανέναν για αυτό. Δεν μπορεί να βοηθήσει κανείς ούτως ή άλλως... Δηλαδή, ίσως ήθελα να μιλήσω σε ένα συγκεκριμένο άτομο, μα έτσι όπως τα κατάφερα, έχω κόψει κάθε ουσιαστική επαφή μαζί του. Δεν ξ;eρω καν τι θέλω... Γενικά, έχω μπερδευτεί...


Πολύ πολύ αγαπημένο τραγούδι... Ελπίζω να σας αρέσει!

I was praying that you and me might end up together...

Η λέξη είναι μία...

Ησυχία... Ησυχία! Νομίζω αυτό είναι που έχω ανάγκη τελευταία. Δε θέλω να βγαίνω έξω και πολύ, δε θέλω να με προσέχουν, δε θέλω συγκρούσεις... Θέλω την ησυχία μου! Και είναι παράξενο, γιατί αυτή η λέξη πάντα με τρόμαζε. Εγώ πάντα τη βαβούρα επεδίωκα. Μα υποθέτω χόρτασα από αυτήν. Οπότε επικεντρώνομαι στο σχολείο, το διάβασμα και... τον ύπνο! Από αυτά αποτελείται η μέρα μου. Συνηθισμένη και βαρετή. Αδιάφορη και κουραστική. Όμως γράφω, γράφω πολύ... Όχι στο χαρτί. Στο μυαλό. Πού χρόνος για "λογοτεχνικά" κείμενα πέρα των σχολικών ασκήσεων; Κρατάω όμως κάποιες σημειώσεις και τα σαββατοκύριακα θα γράφω κανονικά. Τελικά όταν κάνεις μια ήρεμη ζωή, έχεις περισσότερα να πεις. Παρατηρείς τους γύρω σου, αντιλαμβάνεσαι τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους! Από μια οπτική κάπως αποστασιοποιημένη... Να περιμένετε κειμενάκια, λοιπόν! Μέχρι τότε, να ονειρεύεστε και να μη σκέφτεστε πολύ, είπαμε το λόγο!
Πολλά φιλιά! :)

 

Μα αν θα έπρεπε να τραγουδώ για όσα με πληγώνουν
Τα χείλη δεν θα τα άνοιγα, θα τα άφηνα να λιώνουν.
Ησυχία, ησυχία, λέξη καμία...
Γιατί όσα με πονούν βαθιά δεν έχουν σημασία!

The path I walk is in the wrong direction!

Και πού στο καλό είναι το σωστό μονοπάτι; Δεν το βρίσκω, ειλικρινά, χάνομαι… Κάτσε, λοιπόν, καμάρι μου, να το πάρουμε από την αρχή, μπας και καταλάβεις τίποτα…

Αρχικά να ξέρεις πως σιχαίνομαι τα ψέματα. Δεν τα αντέχω και κάθε φορά που αναγκάζομαι να πω, με τρώνε οι τύψεις. Και δεν ξεχνάω τα ψέματα που έχω πει. Μπορεί, βέβαια, να κάνω πως τα ξέχασα, γιατί ντρέπομαι να τα παραδεχτώ.

Μετά πρέπει να ξέρεις πως όταν μιλάω για νομικές και φιλοδοξίες, σου λέω μπούρδες. Εντάξει, δε λέω, μου αρέσει πολύ σαν επάγγελμα. Επίσης θέλω να είμαι η καλύτερη σε αυτό που κάνω, δεν είναι ψέμα. Αλλά εγώ αγαπητέ, χορεύτρια ήθελα, θέλω και θα θέλω να γίνω. Ο χορός είναι η ζωή μου, μόνο αυτό αγαπώ πραγματικά.

Μα τέλος, πρέπει να μάθεις πως είμαι ο άνθρωπος που πάντα θα περιμένει τους άλλους να διαλέξουν το κομμάτι που θέλουν και θα πάρει αυτό που περισσεύει. Ή αυτό που θέλουν οι άλλοι να του δώσουν. Α, ναι! Και μετά θα γκρινιάζει που το πήρε!

Και τελικά καταλήγω να μην ξέρω τι κάνω. Βασικά… Να μετανιώνω για ό,τι κάνω. Πάντα κάνω πως δεν αγχώνομαι και τα έχω όλα υπό έλεγχο. Δεν είναι έτσι. Ό,τι και να κάνω, έχω ένα βάρος μέσα μου. Μια υποψία ότι δε θα έπρεπε να είμαι εδώ που είμαι. Όποτε είμαι, λοιπόν, μόνη, σκέφτομαι… Τι κάνω, τι έχω κάνει, τι πρέπει να κάνω… Αλλά ξέρεις κάτι; Για να χορέψεις αληθινά, δεν πρέπει να σκέφτεσαι… Χρειάζεται απλά να δίνεις την ψυχή σου. Έτσι και στη ζωή! Αν σκέφτεσαι πολύ, χάνεις τα ομορφότερα βήματα…

Φιλιά!
 

There's always something different going wrong...

Moments 4 sale!

Ευκαιρία για παιχνίδι, δε χάνω ποτέ! Επιτραπέζιο, παντομίμα, ή μπλογκοπαίχνιδο, είμαι μέσα! Και αφού με προσκάλεσε ο Ράσκο, λέω να παίξω! J 4 πράγματα, λοιπόν, που θα άλλαζα από το παρελθόν και άλλα 4 που θα ήθελα να έχω στο μέλλον… Οπότε, ας παίξουμε!

…Ας ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν για αρχή…

1) Δε θα ήμουν καλή μαθήτρια. Από το δημοτικό. Είναι εκνευριστικό να περιμένουν όλοι το τέλειο από εσένα. Παν μέτρον άριστον έλεγαν οι αρχαίοι και, αν και μάλλον δεν εννοούσαν αυτό, οι μέτριοι μαθητές είναι «οι καλύτεροι του χωριού» τελικά! :Ρ

2) Θα μάθαινα κιθάρα και ιταλικά από μικρή. Κακά τα ψέματα, όταν είσαι 7-8 χρονών, μαθαίνεις πολύ πιο εύκολα!

3) Δε θα ήμουν τόσο υπεύθυνη και σοβαρή από μικρή…

4) Δε θα έκανα μία συγκεκριμένη σχέση. Ή τέλος πάντων, θα είχα φερθεί αλλιώς.

…Και τώρα, ας μεταφερθούμε στο μέλλον!

1) Θέλω να μπορώ να κάνω χορό κάθε μέρα!

2) Να έχω βρει κάποιον να με καταλαβαίνει πραγματικά και να είμαι ευτυχισμένη μαζί του.

3) Να είμαι πολύ πολύ επιτυχημένη σε ό,τι κάνω. Εεε, τι να κάνω, είναι κουσούρι! :Ρ

4) Να έχω ζήσει αληθινά, όχι μέσα σε κλουβιά και στερεότυπα!

Δεν είμαι και πολύ σίγουρη. Ίσως θέλω και άλλα, ή ίσως θέλω άλλα περισσότερο από αυτά! Ή ίσως άλλαζα κάτι διαφορετικό. Αυτά μου ήρθαν πρώτα στο μυαλό και αυτά έγραψα! Κάπως έτσι, λοιπόν!

Να περνάτε όμορφα!

 

Δεν προλαβαίνω, κολλητέ!

Καμάρια μου,
ελπίζω να είστε καλά! Εγώ δεν ξέρω... Και δεν νομίζω πως έχω το χρόνο να το φιλοσοφήσω και ιδιαίτερα... Ξεκινήσαμε και πάλι. Και φέτος ΠΡΕΠΕΙ να συγκεντρωθώ. ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσω. 2 χρόνια μείνανε, θα το παλέψω. Δεν προλαβαίνω να περάσω από εδώ, δεν προλαβαίνω να σας διαβάσω όλους, δεν προλαβαίνω να δω ανθρώπους που θελώ από καιρό... Εντάξει, εντάξει, θα μπορούσα να έχω πολλά περισσότερα! Αλλά έχουμε πει, είμαι γκρινιάρα εκ φύσεως και προπαντός δεν έχω ξανακάνει φροντιστήρια. Μου έπεσε λίγο βαρύ όλο αυτό! Και όπως φαίνεται, οι καθηγητές στην τάξη μου για φέτος θα είναι τραγικοί. Γενικά, η χρονιά προβλέπεται λίγο μούφα... Αλλά δεν πειράζει και πολύ, η Νομική με περιμένει. Δε θα ασχοληθώ με τα εμπόδια που μπορεί να βρω μπροστά μου. Και θα χαμογελάω. Κάθε μέρα. Ναι, ναι, το υπόσχομαι! Άλλωστε το καλό με όλα αυτά που κάνω είναι ότι δεν προλαβαίνω να σκέφτομαι όσα με πονάνε. Χρωστάω να παίξω και ένα παιχνίδι, δεν το ξεχνάω Ράσκο! Μέχρι το ΣΚ θα το έχω κάνει σίγουρα! Προς το παρόν δεν προλαβαίνω, πάλι δεν προλαβαίνω!!!
Πάρτε το τραγουδάκι σας, λοιπόν και φιλιά στα μούτρα μέχρι να ξανάρθω! :Ρ

 Και... Χορεύουμε! ;)

ΥΓ: Dreamer, κράτα μου τον αδερφό που χορεύει tango και άσε το Ράσκο να χτυπιέται! :Ρ

 

Ταράάάν!

Καλημερούδια καμάρια μου!
Τώρα που γύρισα και εγώ, ήρθε η ώρα να κάνω την περίφημη απονομή! Ναι, ναι, Ράσκο, είχα μια 2ήμερη καθυστέρηση, έχεις δίκιο, αλλά είχα δει λάθος το εισητήριο επιστροφής! :Ρ
Τέλος πάντων, στην ανάγκη θα δώσω τα λεφτά σας πίσω, συγχωρέστε με! :Ρ
Και αφού σας τα εξήγησα όλα πλέον, μπορώ να ξεκινήσω τη διαδικασία! :)

1) Όταν ξεκινάω κάτι μόνη μου, θέλω να το τελειώνω μόνη μου. Όποιος πάει να με βοηθήσει, ή γενικά μπλεχτεί στα πόδια μου χωρίς να το ζητήσω, την έχει κάτσει!

2) Παλιά ορκιζόμουν πως θα γίνω παιδί της θετικής. Τώρα απλά ακούω για εξισώσεις και βγάζω σπυριά! Αα ναι και μου τη δίνουν απίστευτα οι εξυπνάκηδες που υποτιμούν/σνομπάρουν τη θεωρητική. ΌΧΙ κυρίες και κύριοι οι συναρτήσεις, τα ηλεκτρόνια και ο περιοδικός πίνακας ΔΕΝ είναι σημαντικότερα από τη φιλοσοφία, τη γραμματική και το συντακτικό. Όλα σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν για κάποιο λόγο και όσοι ασχολούνται με τα δεύτερα δεν έχουν απαραίτητα χαμηλότερο δείκτη ευφυΐας! 

3) Είμαι κυκλοθυμική, παθητική, γκρινιάρα, ζηλιάρα και απεχθάνομαι την καχυποψία!

4) Μου αρέσει να γίνομαι ρεζίλι για πλάκα και αδιαφορώ για το «τι θα πει ο κόσμος».

5) Πιο χαδιάρα από μένα, πεθαίνεις!

6) Ήμουν πάντα «ερωτευμένη» με κάποιον. Τώρα που δεν έχω κανέναν να ασχολούμαι, κάτι μου λείπει! :Ρ

7) Η πρώτη εντύπωση που έχω για τα άτομα που γνωρίζω είναι κατά 90% λανθασμένη. Αποδεδειγμένα!

Αφού λοιπόν τα μάθατε όλα αυτά, ήρθε η ώρα να δώσω και εγώ τα βραβεία μου! :)

1) The Madhattress

2) K. †

3) Δaνaη

4) Ρασκόλνικωφ

5) La Romantique

6) Rockmantic...

7) Ziggymars

Βασικά οι περισσότεροι έχετε ήδη παίξει τουλάχιστον μία φορά και δε θα το ξανακάνετε, αλλά τέλος πάντων, πάρτε τα βραβεία σας και στολίστε τα όπου θέλετε, κάπου έπρεπε να τα δώσω και εγώ! :Ρ
Πολλά φιλιά!

 

Και τραγουδάκι, γιατί ακόμα καλοκαίρι έχουμεε! ;)

Άρωμα Κρήτης (;)

Πρώτον και κύριον! Συγχαρητήριααα στα παιδάκια μας που πέρασαν! :)
Από εδώ τι έχουμε; Ελπίζω να πήγαν όλα όπως θέλατε!

Δεύτερον... Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει τελευταία και όλο την Κρήτη σκέφτομαι... Και οκ, σίγουρα αυτό που έγραψα, δε συγκρίνεται στο ελάχιστο με τις υπέροχες μαντινάδες των Κρητικών που λατρεύω, όμως μου βγήκε τελείως αυθόρμητα, ούτε κατάλαβα πότε γράφτηκε! :Ρ Και μπορεί να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο, όμως αποφάσισα να μην αφήνω πια πολλά αδημοσίευτα, στο κάτω κάτω, τι αξία έχουν αν δε τα διαβάζει κανείς; Οπότε δικό σας! :)

ΥΓ: Από 1η Σεπτεμβρίου θα παρουσιαστούν τα Chrysalis' Awards, οπότε παραμείνετε συντονισμένοι! :Ρ

Σε ένα φεγγάρι μακριά

Εκεί θα σε ανταμώσω

Και τη μικρή μου την καρδιά

Με σένα θα ενώσω
 

Θα πάρω χώμα από τη γη

Χρυσάφι απ’ την ψυχή μου

Να δημιουργήσουν άγγελοι

Τον κόσμο σου μικρή μου

Κι αν δε θελήσεις μάτια μου

Μαζί μου εκεί να μείνεις

Θα πω να φτιάξουνε φτερά

Κι ας είναι να μ’ αφήνεις

Στα δυο σου μάτια μοναχά

Δάκρυ να μην κυλήσει

Γιατί η μαύρη μου καρδιά

Θα σπάσει, θα ραγίσει

Ας έχεις άλλον ν’ αγαπάς

Άλλον να σιγολιώνεις

Με ένα σου χαμόγελο

Τη θλίψη μου σκοτώνεις

Ξέρω δεν είμαι εγώ για σε

Αρχόντισσα, καλή μου

Ευχάριστα όμως θα ‘δινα

Για σένα ως τη ζωή μου!

Το τραγούδι απλά το λατρεύω! "Αχ, ζούμε οι άνθρωποι μες στο πουθενά, μα όταν βρισκόμαστε βγάζουμε φτερά και γεννιόμαστε ξανά!" Πόσο αλήθεια! Καλημέρες! :)

Μια βόλτα στην ψυχή του...

Βασικά... Δεν είναι καλό! Είναι όμως μια πρώτη προσπάθεια να γράψω κάτι πέρα από πεζό (οκ, πέρα από τα ποιηματάκια που έγραφα μικρή! :Ρ). Οπότε μη με κρίνετε πολύ αυστηρά...
Καλημέρα! :)

Βαδίζει σιγανά
Τ’ αστέρι του μακριά
Ο τόπος αδειανός
Ο κόσμος του μισός
Και ο άγγελος του φεύγει
Αργά.

Η θλίψη αδημονεί
Γύρω του να μπλεχτεί
Σ’ εκείνη δε θ’ αργήσει
Πια να αφοσιωθεί
Στα δίχτυα της θα μπλέξει
Οριστικά.

"Προσπάθησα να ‘ρθω"
"Δεν ήταν αρκετό",
Η ανάμνησή της λέει
Ο τόνος της τον καίει
Και εκείνος μόνο κλαίει
Σιγά.