Περί θλίψεων και παραισθήσεων...

Προτού ξεκινήσετε την ανάγνωση, προειδοποιώ ότι πρόκειται για ασυναρτησίες, σκέψεις σκόρπιες και ασύνδετες! Απλώς κάνω μια -καθόλου δυναμική είναι η αλήθεια- επάνοδο.

Και να 'μαι πάλι εδώ. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Δεν ξέρω τι να πω, αν θέλω μια μεγάλη φαντεζί ανάρτηση ή αν προτιμώ να συνεχίσω στο σύνηθες μελαγχολικό μοτίβο μου. Είμαι καλά νομίζω. Το τέρας των Πανελληνίων αντιμετωπίστηκε. Δεν ξέρω κατά πόσο επιτυχώς, μα και μόνο που επιβίωσα μου φτάνει! Και επιτέλους μπορώ να κάνω όλα όσα θέλω. Τα πράγματα είναι εντάξει. Μα δεν ξέρω να γράφω χαρούμενα. Δεν το έκανα ποτέ.

Ας μιλήσω λοιπόν λιγάκι για όσα μπορώ... Φόβοι και αισθήσεις συχνά περιπλέκονται δημιουργώντας τις περίφημες παραισθήσεις. Ομολογώ πως έχω και από αυτές, παραξενιά δεν έχω αφήσει... Το φανταστικό καρέ συμπληρώνουν τα όνειρα-ή μήπως οι εφιάλτες; Δεν ξέρω τι συμβαίνει ακριβώς. Ξέρω πως είμαι περίεργη, ξέρω πως δεν μπορώ να με διαχειριστώ. Ούτε να διαχειριστώ τους άλλους μπορώ. Και δεν ξέρω τι γίνεται, δεν ξέρω πώς έγινα έτσι, γιατί έγινα έτσι... Δεν ξέρω πώς γίνεται να πληγώνω. Εγώ ήμουν που πληγωνόμουν πάντα και δε θέλω να περάσω στην άλλη πλευρά. Ξέρω να χειριστώ την πρώτη περίπτωση. Οι άλλοι όμως; Σύνδρομο της Μαρίας Τερέζας μου το είπε μια σοφή ψυχή και νομίζω πως είμαι και η ίδια πάσχουσα... Όλους να τους σώσω μια ζωή. Από όταν με θυμάμαι. Μα μήπως τελικά προκύπτει μέσα από αυτό ένας ιδιόμορφος εγωισμός; Δεν ξέρω, δε θέλω να σώσω κανέναν τώρα. Για την ακρίβεια θέλω, μα δεν νομίζω πως μπορώ. Και στην τελική εμένα ποιος τάχα θα με σώσει;

Το τραγούδι με συνοδεύει μόνιμα τελευταία, ίσως και να εκφράζει καλύτερα όσα θέλω να πω από εμένα την ίδια!

Θρύψαλα.

Λένε πως αν σπάσει το γυαλί, δεν ξανακολλάει. Η αλήθεια είναι πως κολλάει. Και ξανά. Και ξανά. Το θέμα είναι… Θέλουμε να το ξανακολλήσουμε; Αξίζει; Δεν αναφέρομαι σε απλά προβλήματα που μπορεί να υπάρχουν σε μια σχέση-οποιαδήποτε σχέση. Το να «σπάσει» κάτι είναι τελείως διαφορετικό. Καθετί σπασμένο αλλοιώνεται. Ακόμα και αν ξανακολλήσει, πάντα θα είναι ραγισμένο. Και από ένα σημείο και μετά δε διορθώνεται. Γιατί ένα γυαλί γεμάτο ρωγμές, μπορεί να γίνει θρύψαλα ακόμα και με το άγγιγμα των φτερών μιας πεταλούδας. Και τότε όλοι αναρωτιούνται πώς άραγε γίνεται να έσπασε από κάτι τόσο ανεπαίσθητο. Μα όλες οι προηγούμενες ρωγμές ήταν κάτι περισσότερο από αισθητές…

Δεν μπορείς να βλάψεις αυτούς που σε αγαπάνε! (Γυναικεία κακοποίηση)

-Άσε με τώρα, θα ακούσουν τα παιδιά!, ψιθύρισε φοβισμένη.

Εκείνος κατέβασε το μανιασμένο χέρι του. Θα φρόντιζε το θέμα αργότερα. Εκείνη δεν νοιάστηκε που θα τη χτυπούσε και πάλι. Τα παιδιά. Μόνο τα παιδιά. Ήθελε να είναι ευτυχισμένα. Η δική της ευτυχία ήταν χαμένη έτσι και αλλιώς. Τουλάχιστον τώρα είχε πάψει να χτυπάει εκείνα. Της αρκούσε αυτό.

Δεν ήταν κακός, το γνώριζε.  Ήταν όμως λιγόψυχος. Ήταν δειλός. Ήταν ψεύτης. Ήταν δουλωμένος σε φοβίες και ανάγκες, που εκείνη δε λογάριαζε. Ο υψηλός τόνος στη φωνή ήταν για κείνον μέσο πειθούς. Τα χτυπήματα ο τρόπος να εκφράσει την οργή του. Μιαν οργή που προερχόταν από ίδιο το δικό του ψεύτικο δίκιο.

Η γυναικεία κακοποίηση είναι κάθε άλλο παρά ξεπερασμένη. Όχι, δεν ανήκει σε άλλες εποχές, όχι δεν αφορά τη «μειοψηφία». Ακόμα και νέες κοπέλες υφίστανται κάθε μορφή βίας. Η αδιαφορία δεν είναι λύση. Οι γυναίκες δεν είναι υλικά αγαθά, για να τους συμπεριφέρονται έτσι. Έχουν ψυχή, έχουν γνώμη, έχουν δικαιώματα, σε μια εποχή δήθεν ισότητας. Εκείνος που σηκώνει μια φορά το χέρι του είναι βέβαιο πως θα το ξανασηκώσει.

Βέβαια, αυτός που επιβάλλει δυστυχία χρησιμοποιώντας την ανωτερότητά του σε μυϊκή δύναμη, σεξιστικά στερεότυπα ή τη γυναικεία ανοχή είναι τελικά ο πιο δυστυχισμένος από όλους. Δεν πήρε ποτέ αγάπη. Δεν πήρε ποτέ κάτι επειδή οι άλλοι θέλησαν να του το δώσουν. Έπλασε για τον εαυτό του μια πραγματικότητα δήθεν ευτυχισμένη. Μα ποια ευτυχία έρχεται με τον εξαναγκασμό;

Η γυναικεία κακοποίηση βρίσκεται δίπλα σου. Αν δε γνωρίζεις, μάθε! Αν γνωρίζεις, βοήθησε! Αν είσαι θύμα, απευθύνσου στους αρμόδιους! Κανείς δε χάνεται, τίποτε δεν τελειώνει! Και πάντα είναι η σωστή στιγμή για να διεκδικήσεις αυτά που σου ανήκουν… τα δικαιώματά σου!

)

...Και αυτός ο φόβος πάντα εκεί...

Με τρομάζει η επανάστασή σας.
Με τρομάζει η βία.
Με τρομάζει η "σαπίλα" που διατυμπανίζετε συνεχώς πως υπάρχει.
Με τρομάζουν οι λέξεις σας.
Με τρομάζει η οργή σας.
Με τρομάζει το ψέμα σας.
Με τρομάζουν τα "δίκια" σας.
Με τρομάζει η αναρχία σας.
Με τρομάζουν τα άκρα.
Με τρομάζει η ροκιά σας.
Με τρομάζει το μίσος σας.
Με τρομάζει το δήθεν σας.
Με τρομάζει ο φόβος μου ο ίδιος.