Όλα ξεκίνησαν ψάχνοντας το μαγιό μου (Νησιώτισσα να ξεκινάει
τέτοια εποχή τα μπάνια! Ντρέπομαι, ντρέπομαι!). Αφού, λοιπόν, έκανα όλο το
σπίτι άνω κάτω χωρίς αποτέλεσμα, πήρα τη μεγάλη απόφαση. Άνοιξα την ντουλάπα.
Και εδώ απαιτώ την προσοχή σας. Δεν άνοιξα μια ντουλάπα, άνοιξα ΤΗΝ ντουλάπα.
Εκείνη την ντουλάπα, όπου όλα μπορούν να υπάρχουν. Γενικά, εκεί ρίχνω ό, τι δε
θέλω να βλέπω, ό, τι δεν έχω πού να το βάλω, ό, τι βαριέμαι να τακτοποιήσω και
το αφήνω για αργότερα, ώσπου το αργότερα γίνεται ποτέ. Θεώρησα, λοιπόν, πως θα
είχα «τακτοποιήσει» και το μαγιό μου εκεί μέσα. Και πράγματι, εκεί κρυβόταν, το
βρήκα μάλιστα γρήγορα σε μια τσάντα μαζί με ένα σωρό άλλα μαγιό που είχα
ξεχάσει ότι υπήρχαν.
Το κακό (;) είναι πως αφού την άνοιξα και είχα ήδη
αδειάσει αρκετά πράγματα από μέσα, δεν μπορούσα απλά να την κλείσω. Έπρεπε να
την τακτοποιήσω επιτέλους. Είναι μία διαδικασία που πραγματοποιείται σχεδόν
κάθε χρόνο και μπορεί να κρατήσει μέχρι τρεις μέρες. Δε θα σας αναλύσω τι βρήκα
στην ντουλάπα, θα σταθώ μόνο σε μια τσάντα. Δεν μπορώ, άλλωστε να γράφω για
πολλή ώρα επάνω στο σωρό αντικειμένων,
που με περιμένει απειλητικά επάνω στο κρεβάτι. Ανοίγω, λοιπόν, την
τσάντα και βλέπω χαρτιά, πολλά χαρτιά, κάποια από αυτά σκουπίδια (η οικολογία
θα με φάει!), κάποια άλλα όχι. Πρώτον, το προεκλογικό πρόγραμμα της Χρυσής
Αυγής με μια τσίχλα μου κολλημένη στο κέντρο. Τα κρατάω κάτι τέτοια, τα
συμπεράσματα δικά σας.
Μετά την πρώτη σύγχυση, ανακάλυψα ένα χαρτάκι γραμμένο για
μένα με διάφορα ποιηματάκια για τη φιλία και στο τέλος μια αφιέρωση για την
αφεντιά μου, η οποία είχε κατακλυστεί από την παιδική αθωότητα ενός κοριτσιού,
που περνάω 5 χρόνια και, όπως φαίνεται ήμουν η μοναδική του φίλη, το μοναδικό
άτομο που του έδωσε σημασία. Με ήξερε μόλις ένα μήνα, όμως με θεωρούσε φίλη της.
Και έπειτα με έχασε. Γιατί τελείωσε το σχολείο και εγώ δεν έκανα πια εργασίες
με την αδερφή της. Με έψαξε, μου ζήτησε πολλές φορές να πάω σπίτι της να τη δω.
Δεν πήγα ποτέ. Τα ψυχολογικά και ο εγωισμός μου δε μου το επέτρεψαν. Την
ξέχασα. Ντρέπομαι πραγματικά για αυτό.
Συνεχίζω να αδειάζω την τσάντα. Ένα γράμμα προς Μιχάλη
Γεωργίου. Δεν ξέρω κανέναν τέτοιο, σκέφτομαι. Τι κάνει αυτό στην τσάντα μου; Το
ανοίγω και γελάω με τον εαυτό μου, όπως την πρώτη φορά που το έκανα. Το μόνο
που έχει μέσα είναι ένα χαρτάκι που γράφει: «Γεια! Γιατί άνοιξες ένα γράμμα που
δεν απευθύνεται σε σένα;»
Μετά βρίσκω σκουπίδια… Και ανάμεσά τους ένα κορδονάκι
χιλιοσκονισμένο. Στην άκρη του μια μαύρη πεταλούδα. Ένας Θεός ξέρει πόσο καιρό
το έψαχνα αυτό. Αλλά, όπως πάντα, όσα ψάχνω εμφανίζονται τις πιο ακατάλληλες
στιγμές, για να μου θυμίσουν όσα πάλεψα να ξεχάσω.
Αυτά προς το παρόν. Πρέπει να πάω. Αν αυτά βρήκα σε μια μόνο
τσάντα, φανταστείτε τι με περιμένει!
Σας φιλώ!
I'm not a stranger
No I am yours
With crippled anger
And tears that still drip sore
A fragile frame aged
With misery
And when our eyes meet
I know you see
I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I find it when
I am cut
I may seem crazy
Or painfully shy
And these scars wouldn't be so hidden
If you would just look me in the eye
I feel alone here and cold here
Though I don't want to die
But the only anesthetic that makes me feel anything kills inside
I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I find it when
I am cut
Pain
I am not alone
I am not alone
I'm not a stranger
No I am yours
With crippled anger
And tears that still drip sore
But I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I found it when
I was cut
