Νιώθω τόσο μόνη. Πρώτη φορά νιώθω τόσο μόνη. Και όλοι οι άνθρωποι που νόμιζα ήταν δίπλα μου, μοιάζουν ξένοι. Γιατί πρώτη φορά μοιάζεις εσύ ξένος σε μένα. Τώρα που σε χρειάζομαι πιο πολύ από ποτέ. Το ήξερες πόσο. Το ξέρεις. Μα ποτέ δε σε ένοιαζε ιδιαίτερα τι χρειάζομαι εγώ τελικά. Και ας πίστευα η χαζή το αντίθετο πάντα. Πόσο ηλίθια είμαι! Και ξέρω πως τώρα πρέπει να φανώ δυνατή, ξέρω πως αν τα καταφέρω τώρα θα αρχίσω ξανά να νιώθω περήφανη για μένα. Αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι τόσο πολύ πως τελικά πάσχισα τόσο να γίνω κάτι που απλά δεν είμαι. Και πώς γυρνάς πίσω; Τι κάνεις; Δε θέλω να κάνω τίποτα. Θέλω να συνεχίσω αυτό που ξεκίνησα, μόνο που είναι εκατό φορές πιο δύσκολο από ό,τι φανταζόμουν. Και ξέρεις, το γεγονός ότι δεν είσαι εδώ τα κάνει όλα χειρότερα. Νόμιζα ήμασταν ξεχωριστοί. Νόμιζα εμείς οι δύο είχαμε κάτι δικό μας και δε με ένοιαζε πόσο λάθος φαινόταν στους άλλους. Γιατί ήξερα ότι είχα εσένα δίπλα μου και ας μην ήμασταν μαζί. Και δε με πείραζε να βλέπεις κάποια άλλη, γιατί κάπου μέσα μου ήξερα ότι θα καταλήγαμε μαζί, όταν ερχόταν ο καιρός. Δεν το ξέρω πια. Και φοβάμαι μόνη μου, γαμώτο. Φοβάμαι πολύ. Εσύ τα έβλεπες όλα πιο απλά. Με έναν τρόπο που με ηρεμούσε. Μου λείπεις. Θέλω να γυρίσω πίσω. Θέλω να γίνουν όλα όπως πριν. Ή... Δεν ξέρω. Αλλά δεν αντέχω το τώρα. Δεν το μπορώ.
