...

...

Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

Περί θλίψεων και παραισθήσεων...

Προτού ξεκινήσετε την ανάγνωση, προειδοποιώ ότι πρόκειται για ασυναρτησίες, σκέψεις σκόρπιες και ασύνδετες! Απλώς κάνω μια -καθόλου δυναμική είναι η αλήθεια- επάνοδο.
Και να 'μαι πάλι εδώ. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Δεν ξέρω τι να πω, αν θέλω μια μεγάλη φαντεζί ανάρτηση ή αν προτιμώ να συνεχίσω στο σύνηθες μελαγχολικό μοτίβο μου. Είμαι καλά νομίζω. Το τέρας των Πανελληνίων αντιμετωπίστηκε. Δεν ξέρω κατά πόσο επιτυχώς, μα και μόνο που επιβίωσα μου φτάνει! Και επιτέλους μπορώ να κάνω όλα όσα θέλω. Τα πράγματα είναι εντάξει. Μα δεν ξέρω να γράφω χαρούμενα. Δεν το έκανα ποτέ.
Ας μιλήσω λοιπόν λιγάκι για όσα μπορώ... Φόβοι και αισθήσεις συχνά περιπλέκονται δημιουργώντας τις περίφημες παραισθήσεις. Ομολογώ πως έχω και από αυτές, παραξενιά δεν έχω αφήσει... Το φανταστικό καρέ συμπληρώνουν τα όνειρα-ή μήπως οι εφιάλτες; Δεν ξέρω τι συμβαίνει ακριβώς. Ξέρω πως είμαι περίεργη, ξέρω πως δεν μπορώ να με διαχειριστώ. Ούτε να διαχειριστώ τους άλλους μπορώ. Και δεν ξέρω τι γίνεται, δεν ξέρω πώς έγινα έτσι, γιατί έγινα έτσι... Δεν ξέρω πώς γίνεται να πληγώνω. Εγώ ήμουν που πληγωνόμουν πάντα και δε θέλω να περάσω στην άλλη πλευρά. Ξέρω να χειριστώ την πρώτη περίπτωση. Οι άλλοι όμως; Σύνδρομο της Μαρίας Τερέζας μου το είπε μια σοφή ψυχή και νομίζω πως είμαι και η ίδια πάσχουσα... Όλους να τους σώσω μια ζωή. Από όταν με θυμάμαι. Μα μήπως τελικά προκύπτει μέσα από αυτό ένας ιδιόμορφος εγωισμός; Δεν ξέρω, δε θέλω να σώσω κανέναν τώρα. Για την ακρίβεια θέλω, μα δεν νομίζω πως μπορώ. Και στην τελική εμένα ποιος τάχα θα με σώσει;

Το τραγούδι με συνοδεύει μόνιμα τελευταία, ίσως και να εκφράζει καλύτερα όσα θέλω να πω από εμένα την ίδια!

8 σχόλια:

  1. Καρδούλα μου χαίρομαι που σε είδα ξανά στις επάλξεις! Το γράψιμο είναι λυτρωτικό! Βγάλε ό, τι έχεις μέσα στη ψυχούλα σου και θα τη βρεις την άκρη. Και να μην τη βρεις τουλάχιστον τη ψάχνεις και το ψάξιμο κάνει καλό! :)))

    Είσαι στο ξεκίνημα μιας νέας εποχής. Λογικό είναι να αισθάνεσαι περίεργα, να έχεις μεταπτώσεις, να φοβάσαι!
    Ποιος είπε ότι όλοι, με το πέρας των σχολικών χρόνων και την ενηλικίωση, νιώθει ελεύθερος πάντα κι άτρωτος;
    Είναι λογικό κι αναμενόμενο μέσα σου να γίνεται σαματάς. Να θέλεις ή να μην θέλεις;
    Τα βάζεις σιγά σιγά κάτω και βλέποντας και κάνοντας! Κάπως έτσι μπορεί να γαληνεύσεις και το όποιο άγχος έχει αρχίσει να σε κυριεύει και που συνοδεύει την ερώτηση "και τώρα τι;"

    Και τώρα έχεις χρόνο! Προς το παρόν! Ένα καλοκαίρι. να κάνεις ή να μην κάνεις. Έχεις την επιλογή έστω, κάτι που δεν είχες έναν χρόνο (τουλάχιστον) τώρα!
    Εδώ θα είμαι...όποτε εσύ το θελήσεις !
    Το έχεις το μέιλ μου;
    Ενόχλησε με ! Από καρδιές που τις "νιώθω " δεν είναι ενόχληση!

    Καλά αποτελέσματα και καλή ξεκούραση μάτια μου!
    Και νομίζω ότι έφτιαξα την προίκα μου με τούτο το σεντόνι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια νέα εποχή... Έτσι ακριβώς και την περίμενα χρόνια τώρα είναι η αλήθεια! Όλα θα βρουν το δρόμο τους, το ξέρω... Ο δρόμος της μελαγχολίας απλώς νιώθω ότι με κάνει να νιώθω σίγουρη... Σε αυτό το χώρο τουλάχιστον, για να διαφυλάσσω την καθημερινότητά μου!
      Δεν έχω το μέιλ σου και θα χαρώ πολύ να μου το στείλεις!
      Σε φιλώ! :)

      Διαγραφή
    2. tea_airis@yahoo.gr
      Αγαπάκι μου, πώς πήγες στις εξετάσεις;
      Αν και απέχω από το blogging στο μέιλ με βρίσκεις όποτε θες !
      Μάκια!

      Διαγραφή
    3. Σου απαντώ, λοιπόν, αμέσως προσωπικά! :)

      Διαγραφή
  2. Αρκεί που γράφεις, αυτό και μόνο σε λυτρώνει...σύμφωνα με ένα απόφθεγμα του Ernest Hemingway: "write loud and clear about what hurts"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δίκιο έχεις, Λιζάκι, όπως πάντα! <3
      Δεν ξέρω γιατί, αλλά είδα πολύ καθυστερημένα τα σχόλιά σου! :(

      Διαγραφή
    2. Κάτι δεν πάει καλά με το μέιλ μου... Και η αλήθεια είναι πως αυτό τον καιρό απλά εξαφανίστηκα :/

      Διαγραφή