...

...

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Ό,τι δεν είναι πια εδώ...

Δεν είσαι εδώ... Δεν είσαι πια κοντά μου. Κάθε μέρα απομακρύνεσαι, το ξέρω, το βλέπω. Δε σε βλέπω. Χρόνια τώρα δε σε βλέπω, μα σε είχα δίπλα μου. Δεν είσαι εσύ, δεν είμαι εγώ, δεν είμαστε εμείς που ήμασταν. Δεν είχαμε ποτέ μια συμβατική σχέση. Δεν είχαμε σχέση ερωτική. Μα είχαμε όλα τα άλλα. Σε εσένα έβρισκα τον άνθρωπο να μιλήσω για όλα τα παράξενα. Σε σένα έτρεχα όταν δεν ήμουν καλά. Δε σε είχα ποτέ, ούτε εσύ με είχες -κανείς δεν έχει κανέναν. Μα μαζί μοιραζόμασταν όλα τα υπόλοιπα. Και τώρα σε χάνω. Και τώρα χάνομαι. Σκούριασε η σχέση μας. Μαύρισε από την πολυκαιρία και τη χρήση. Ραγίσαμε –σπάσαμε;  Και τι σχέση ήταν αυτή; Δεν ήμουν φίλη σου. Δεν ήμουν κοπέλα σου. Ήμουν λίγο από όλα και δεν ήμουν τίποτα. Ήμουν κάποια. Ήμουν κάτι. Μα αυτό το κάτι για μένα, όσο και αν με θύμωνε, όσο και αν με απογοήτευε, όσο και να με πονούσε, όσο και να με μπέρδευε καμιά φορά, ήταν αρκετό. Και άλλαξα. Άλλαξα για να βρω ένα άλλο κάτι, διαφορετικό. Ένα κάτι για να βρω τον εαυτό μου. Για να φτιάξω τον εαυτό μου από την αρχή. Μα αυτό το κάτι δε βρισκόταν και δε βρίσκεται. Και εγώ χάνομαι όλο και περισσότερο. Χάνομαι από όλα. Είμαι σε μια νέα πόλη. Κατάφερα αυτό που τόσο ήθελα και το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω πίσω. Νιώθω πως δεν μπορώ πια να καταφέρω τίποτα. Δε γράφω, δε διαβάζω λογοτεχνία, δεν ενημερώνομαι για την επικαιρότητα, δεν παίρνω τηλέφωνο τους φίλους μου, δε βλέπω ταινίες, δεν ασχολούμαι με τον εθελοντισμό, δεν κάνω χορό, δε μαθαίνω κάποια ξένη γλώσσα, δεν έχω ξεκινήσει ακόμα κιθάρα, δε βλέπω ταινίες, δε διαβάζω για τη σχολή. Δεν. Είμαι ένα μεγάλο δεν. Και θα ήθελα τόσο «ξανά να ζήσει πάλι ό,τι δεν είναι πια εδώ». Απλά δεν ξέρω πια πώς να το κάνω, αν έχω διάθεση, αν έχω δύναμη, αν το θέλω και στην τελική, αν μπορώ.

2 σχόλια: