13 ίδια επίμονα σημεία στίξης.

«Και αν αφεθώ, να έχουνε κάπου να με πάνε...» Μα πού να με πάει και ποιος; Πώς; Νιώθω πλέον ανίσχυρη να αφεθώ... Πώς εμπιστεύεσαι κάποιον από την αρχή; Πώς αγαπάς; Ποιον αγαπάς; Πώς ερωτεύεσαι; Γιατί είναι τόσο δύσκολο; Γιατί γίναμε τόσο δύσκολοι οι άνθρωποι; Και αν τελικά δεν ξέρουμε τι θέλουμε, πώς γίνεται να το αποκτήσουμε;

Κουράστηκα να κουβαλάω δύο ανθρώπους μέσα μου. Πώς γίνεται να συνυπάρχει ο ρομαντισμός με τον κυνισμό, ο δυναμισμός με τη δειλία; Δεν ξέρω τι να επιλέξω, δεν μπορώ να επιλέξω, μα μέρα με τη μέρα νιώθω πως η επιλογή είναι αναπόφευκτη. Καλώς ή κακώς μία ζωή ζούμε. Μα αυτό με κουράζει, με κουράζει και με πονάει και με θλίβει και με κουράζει ξανά. Με κουράζουν οι ίδιοι άνθρωποι και με κουράζει το ίδιο εγώ. Για αυτό αλλάζω, μα ποιος μπορεί την αλλαγή να ακολουθήσει;

Γιατί γράφω; Νιώθω πως δεν έχω πια τι να πω... Έχω περιοριστεί σε έναν κύκλο και όλα είναι ίδια. Οι σκέψεις μου πάνε μέχρι εκεί και παραπέρα δεν ξέρω πώς να φύγω. Νιώθω πως προχωράω χωρίς να πηγαίνω μπρος, χωρίς να πηγαίνω πίσω, και όμως κινούμαι. Μα πού πηγαίνω, αλήθεια;

Κινούμαι εντός μου...