...

...

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Mirror on the wall...

Ένας καθρέφτης… Σχηματίζεται το είδωλο ενός κοριτσιού, εκεί, γύρω στα 16. Όμορφο; Αυτό το καθορίζει ο καθένας σύμφωνα με τα γούστα του. Προσωπικά όχι, ποτέ δεν το θεώρησα όμορφο. Καστανά μαλλιά, κοντοκουρεμένα πλέον. Μάτια καστανόμαυρα –θλιμμένα; Πρόσωπο που κάθε έκφραση μοιάζει αταίριαστη επάνω του. Καμιά φορά φωτίζει μόνο, αν χαμογελά -μα αυτό τώρα πια σπάνια συμβαίνει. Σώμα που κάποτε είχε ιδανικές αναλογίες. Όχι πια. Μα φτάνει με την εμφάνιση.

Το κορίτσι στον καθρέφτη κινείται. Κινούμαι και εγώ. Με κοιτάζει. Με λυπάται, νομίζω. «Δεν μπορείς να λυπάσαι τον εαυτό σου», του λέω. «Μα δεν είμαι εσύ», μου απαντά όλο απαξίωση. «Σε άφησα από τη στιγμή που άλλαξες τον εαυτό σου, τα όνειρα σου. Εγώ δε θέλω να είμαι αξιοθρήνητη!», συνεχίζει, χωρίς να νοιάζεται που με πληγώνει. «Είσαι σκληρή.», της λέω μόνο και κάνω να φύγω. Δεν μπορώ να ακούσω άλλα και ας ξέρω πως έχει πολλά να μου πει. «Δεν μπορείς να φύγεις και το ξέρεις. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από μένα, πάντα θα είμαι μέσα σου. Πάντα θα με ακούς, πάντα θα ακούς τον πραγματικό σου εαυτό. Όσο και να προσπαθείς να με κρύψεις, να με απομονώσεις σε αυτό τον καθρέφτη. Ποτέ δε με αγάπησες. Μα ούτε και πρόκειται ποτέ να αγαπήσεις αυτό που προσπαθείς να γίνεις. Είναι ψεύτικο. Και εσύ θες αλήθεια.»

Την ακούω. Έχει δίκιο. Αλλά δεν έχει σημασία. Έχω πια αποφασίσει. Γυρίζω πίσω. Την κοιτάζω ξανά. Συνεχίζω να πιστεύω πως είναι άσχημη. Δε θέλω να την έχω μαζί μου πια. Μόνο μπελάδες δημιουργεί. «Θα σε σπάσω.», της λέω και πριν προλάβει να μου απαντήσει, την πιάνω και την πετάω στο πάτωμα. Τα γυαλιά πετάγονται και με πληγώνουν σε όλο μου το σώμα. Αίμα. Δεν αντέχω το αίμα. Φοβάμαι. Κλαίω. Πονάω. Αλλά έσπασε. Είμαι ελεύθερη. Τρέχω στο μπάνιο να ξεπλύνω όλο εκείνο το αίμα. «Τόσο απλό νόμιζες πως ήταν;», ρωτάει ειρωνικά. Είναι εκεί και με κοιτάει επίμονα. Το κορίτσι είναι γεμάτο αίματα, αλλά πάντα εκεί. Όπως και σε κάθε καθρέφτη. Και ξέρει. Με ξέρει.

10 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. Χμμ δεν ξέρω... Θα προσπαθήσω. Αλλά προς το παρόν οι σχέσεις μας δεν είναι και οι καλύτερες! :P

      Διαγραφή
  2. το τέλος ήταν λίγο ανατριχιαστικό... με τρόμαξε αρκετά η ανάρτηση σου μα , αγάπα αυτό το κορίτσι και θα πάψει να σε ματώνει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γενικά ήταν λίγο κάπως... Είναι επειδή είμαι εγώ λίγο κάπως τελευταία. :P Θα προσπαθήσω πάντως..!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
    2. Ναι το ξερω , παντως αναμφισβητητα εχει κατι το λογοτεχνικο. Επιρροες απο μενα; :Ρ

      Διαγραφή
    3. Χαχαχα, μακάρι να έγραφα τόσο όμορφα! :)

      Διαγραφή
  3. Για την συνείδηση μιλάς,ε;Δεν θα μπορούσα να το γράψω καλύτερα!Έχω αρχίσει να τα παίρνω λίγο μαζί σου!ΘΑ ΣΥΝΕΛΘΕΙΣ ΠΟΤΕ;Αγάπα αυτό το κορίτσι,άκου τί έχει να σου πει και ίσως σε βοηθήσει!Επίσης,πραγματικά εμείς οι 2 πρέπει να κάνουμε μια κουβέντα!
    Υ.Γ:Απλά χαμογέλα...Γιατί πρέπει να είσαι συνέχεια λυπημένη;...Δεν αξίζει ρε...Απλά ζήσε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία...Πάντως αν η επόμενη ανάρτησή σου είναι ψυχοπλακωτική πραγματικά θα τα πάρω πολύ άσχημα!Ρε σύ,απλά ξέχασε ό,τι σε πληγώνει,ρήξε μαύρη πέτρα πίσω σου και άρχισε να χαμογελάς...Το γέλιο κάνει καλό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμμμ, μην αγριεύειςςς! :P

      Ναι, θα συνέλθω κάποια στιγμή... Για την επόμενη ανάρτηση δεν υπόσχομαι! :P

      Διαγραφή
  4. "Μην αφήσεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει".

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε θα το αφήσω, θα το φάω εγώ πρώτη! :)
      Αλλά θέλω λίγο το χρόνο μου! :P

      Διαγραφή