Seen you from afar..

Και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το μπλέξιμο για μένα. Ναι, σε είδα από μακριά. Και αμέσως θέλησα να μάθω ποιος είσαι. Δεν ξέρω γιατί και πώς. Ίσως ξέρω. Υποθέτω πως ήταν τα μάτια σου. Τα πιο απίστευτα σκαλωτικά κατάμαυρα μάτια στον κόσμο. Δε με είχαν δει ακόμα. Θα με έβλεπαν ωστόσο, ήταν βέβαιο. Και αν όχι, θα τα ανάγκαζα. Η έλξη που μου ασκούσαν δεν ήταν δυνατόν να περάσει απαρατήρητη. Δεν ήσουν εσύ απαρατήρητος.
Μετά σε έχασα, πέρασε καιρός μέχρι να συνειδητοποιήσω ποιος ήσουν. Τελικά σε βρήκα. Και σε γνώρισα. Τα μάτια σου με μαγνητίζουν ακριβώς όπως την πρώτη φορά που σε αντίκρυσα. Το πρόβλημα είναι πως αντίστοιχα με μαγνητίζει και όλο σου το είναι. Όσο από αυτό έχεις επιτρέψει να γνωρίσω. Και δεν ξέρω πια πώς να το χειριστώ. Δε θέλω να το χειριστώ. Δε θέλω να χάσω αυτό που έχω. Και συνάμα δε μου φτάνει. Και εσύ; Εσύ τι νιώθεις; Νιώθεις;
Think you're just my type...

Πονάω τόσο... Όσο δεν τόλμησα κανέναν να πληγώσω.

Χθες βγήκα και έγινα λιώμα για πάρτη σου, το ξέρεις; Και άφησα πίσω μου κάθε κουλτούρα, κάθε δήθεν ψαγμένο εγώ μου. Μου έλειψες. Μου λείπεις, το ξέρεις; Μου λείπει κάτι έντονο στη ζωή μου. Και ας ήταν ψεύτικο όλο αυτό. Μου λείπει. Μου λείπει να περιμένω ένα γαμημένο σου τηλέφωνο. Μου λείπει να ενθουσιάζομαι, να γελάω, να πονάω μαζί σου.

Δεν έχω τίποτα πια να περιμένω. Και αυτό με σκοτώνει, γιατί... Γιατί δεν ξέρω. Γιατί το κενό σου παραμένει κενό και δεν προβλέπεται να γεμίσει. Δεν ήμουν έτσι, τι έγινε τώρα, λοιπόν; 

A woman like a man.

Γιατί μια γυναίκα όπως ο κόσμος την έχει πλασμένη στο μυαλό του της φαινόταν περιορισμένη. Την εκνεύριζαν οι περιορισμοί. Δεν της ταίριαζαν. Για αυτό προτιμούσε να μη μοιάζει σε αυτό το πρότυπο. A woman like a man. The bastard of herself. Hard to handle by others. Hard to handle by herself. Μα το προτιμούσε. Ένιωθε πιο οικεία έτσι.
Μα ήταν μόνη. Ποιος άντρας άντεχε μια γυναίκα σαν εκείνον; Και όμως, η ίδια είχε αρκετές γυναικείες ευαισθησίες. Τη βασάνιζαν. Έπειτα άναβε τσιγάρο και τις αγνοούσε. Και δε θα τις αποκάλυπτε ώσπου να έβρισκε έναν άντρα πιο άντρα από την ίδια.

13 ίδια επίμονα σημεία στίξης.

«Και αν αφεθώ, να έχουνε κάπου να με πάνε...» Μα πού να με πάει και ποιος; Πώς; Νιώθω πλέον ανίσχυρη να αφεθώ... Πώς εμπιστεύεσαι κάποιον από την αρχή; Πώς αγαπάς; Ποιον αγαπάς; Πώς ερωτεύεσαι; Γιατί είναι τόσο δύσκολο; Γιατί γίναμε τόσο δύσκολοι οι άνθρωποι; Και αν τελικά δεν ξέρουμε τι θέλουμε, πώς γίνεται να το αποκτήσουμε;

Κουράστηκα να κουβαλάω δύο ανθρώπους μέσα μου. Πώς γίνεται να συνυπάρχει ο ρομαντισμός με τον κυνισμό, ο δυναμισμός με τη δειλία; Δεν ξέρω τι να επιλέξω, δεν μπορώ να επιλέξω, μα μέρα με τη μέρα νιώθω πως η επιλογή είναι αναπόφευκτη. Καλώς ή κακώς μία ζωή ζούμε. Μα αυτό με κουράζει, με κουράζει και με πονάει και με θλίβει και με κουράζει ξανά. Με κουράζουν οι ίδιοι άνθρωποι και με κουράζει το ίδιο εγώ. Για αυτό αλλάζω, μα ποιος μπορεί την αλλαγή να ακολουθήσει;

Γιατί γράφω; Νιώθω πως δεν έχω πια τι να πω... Έχω περιοριστεί σε έναν κύκλο και όλα είναι ίδια. Οι σκέψεις μου πάνε μέχρι εκεί και παραπέρα δεν ξέρω πώς να φύγω. Νιώθω πως προχωράω χωρίς να πηγαίνω μπρος, χωρίς να πηγαίνω πίσω, και όμως κινούμαι. Μα πού πηγαίνω, αλήθεια;

Κινούμαι εντός μου...

Μπαίνω μια νύχτα, να βρω αλήθεια...

Γιασεμιού αέρας... Τον ανασαίνω... Και ταξιδεύω σε μια θάλασσα όμορφη, από κείνες του νησιού μου. Μια θάλασσα που πλένει όχι ρούχα, ούτε πλένει κορμιά. Εκείνη η θάλασσα πλένει ψυχές, τις εξαγνίζει. Δεν είναι πολύβουη παραλία, όχι την ώρα που επιλέγω εγώ να πάω. Είναι ήσυχη και το αεράκι σε συνδυασμό με τον παφλασμό των ελαφρών κυμάτων μου προσφέρει μια ήρεμη μελαγχολία που συχνά νοσταλγώ.

Γιασεμιού αέρας... Πόσο μπορεί να αγγίξει έναν άνθρωπο ένας στίχος απλός. Τον νιώθω να μου χτυπάει το πρόσωπο, να μου στεγνώνει τα δάκρια, που ποτέ δεν έτρεξαν από τα μάτια μου τη στιγμή που έπρεπε. Τη στιγμή που θα με λύτρωναν.

Βύσσινο και νεράντζι... Τα δάκρια αποφασίζουν ξαφνικά να κάνουν την εμφάνισή τους. Αγαπώ τη μοναξιά μου ώρες ώρες.

Βύσσινο και νεράντζι... Και μια πατρίδα που τώρα ξαφνικά αναγνωρίζω. Ένας τόπος που πάντα έμοιαζε ξένος φαντάζει ξαφνικά τόσο δικός μου. Είναι δικός μου... Και είμαι δική του, όσο μακριά και αν τελικά φύγω.

Του κουταλιού γλυκό... Η αγκαλιά και το χαμόγελο της μάνας μου... Της μαμάς μου.

Του κουταλιού γλυκό... Είναι άραγε αυτό που λείπει; Οικογένεια έρχεται στον νου μου. Σπίτι. Αγάπη. Ζεστασιά. Πώς άραγε να περιγράψεις όσα σου λένε οι λέξεις;

Μοιάζουν οι λέξεις αδύναμες μπρος στο συναίσθημά σου.

10 τραγούδια που με στιγμάτισαν, ή αλλιώς 10 μικρές δόσεις μελαγχολίας

Κάνοντας μια βόλτα στο πολυαγαπημένο μπλογκ της Αριστέας, ανακάλυψα την πρόκληση των 10 τραγουδιών που μας στιγμάτισαν... Ε, πώς μπορούσα να μην την αποδεχτώ; Αποδείχθηκε λιγάκι δύσκολη η επιλογή, η αλήθεια είναι... Τόσες πολλές μελωδίες, τόσοι πολλοί στίχοι λατρεμένοι, που με συνοδεύουν πάντα... Ας κάνω μια προσπάθεια να επιλέξω μόνο 10...

1. Goo Goo Dolls-Iris:  Γιατί αν ήταν να διαλέξω ένα τραγούδι που με σημάδεψε, θα ήταν σίγουρα αυτό.

2. Radiohead-Creep: A weirdo.

3. Thom Yorke with Bjork-I've seen it all: Γιατί ώρες ώρες αυτή η απαξίωση νιώθω να με καθησυχάζει.

4. Amy Winehouse-Back to Black: Γιατί όσο και να αλλάξω, πάντα εκεί θα γυρίζω. Εκεί νιώθω οικεία.

5. Irene Skylakaki-In the light: Ενώ παράλληλα πάντα θα είμαι λουσμένη στο φως... Γιατί το φως είναι μέσα μας.

6. The Fray-How to save a life: Για μια φιλία που πήγε να χαθεί, αλλά κράτησε...

7. Coldplay-Fix you: Για μια φιλία που μακάρι να μη χαθεί ποτέ. Α, και για μένα!

8. Slipknot-Snuff: Για κάποιον περίεργο λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα.

9. Damien Rice-The blower's daughter: Το πρώτο τραγούδι (από το οποίο μύρια έπονται) του Damien που αγάπησα. Το πρώτο "νανούρισμα" που τραγούδησα στην ανιψιά μου. Και το πιο τρυφερό τραγούδι, για μένα.

10. Emeli Sande-Read all about it: Άκρως συγκινητική ερμηνεία, με γεμίζει πάντα δύναμη, με βοηθάει να προχωρώ!

Ένας Θεός ξέρει πώς απέκλεισα τα υπόλοιπα... Ανάμεσά τους τα: 3 doors down-When I'm gone (που φωνάζει το όνομά μου), πολλά των paramore, πολλά της P!nk, Damien Rice-9 crimes, Until June-Sleepless, Anastacia ft Ben Moody-Everything Burns, Ron Pope-A drop in the ocean και άλλα και άλλα......

Αυτή ήταν η ξένη playlist, σύντομα έρχεται και η ελληνική! Αν δεν είστε έτοιμοι για μελαγχολία, απλά μην περάσετε! :Ρ

Ό,τι δεν είναι πια εδώ...

Δεν είσαι εδώ... Δεν είσαι πια κοντά μου. Κάθε μέρα απομακρύνεσαι, το ξέρω, το βλέπω. Δε σε βλέπω. Χρόνια τώρα δε σε βλέπω, μα σε είχα δίπλα μου. Δεν είσαι εσύ, δεν είμαι εγώ, δεν είμαστε εμείς που ήμασταν. Δεν είχαμε ποτέ μια συμβατική σχέση. Δεν είχαμε σχέση ερωτική. Μα είχαμε όλα τα άλλα. Σε εσένα έβρισκα τον άνθρωπο να μιλήσω για όλα τα παράξενα. Σε σένα έτρεχα όταν δεν ήμουν καλά. Δε σε είχα ποτέ, ούτε εσύ με είχες -κανείς δεν έχει κανέναν. Μα μαζί μοιραζόμασταν όλα τα υπόλοιπα. Και τώρα σε χάνω. Και τώρα χάνομαι. Σκούριασε η σχέση μας. Μαύρισε από την πολυκαιρία και τη χρήση. Ραγίσαμε –σπάσαμε;  Και τι σχέση ήταν αυτή; Δεν ήμουν φίλη σου. Δεν ήμουν κοπέλα σου. Ήμουν λίγο από όλα και δεν ήμουν τίποτα. Ήμουν κάποια. Ήμουν κάτι. Μα αυτό το κάτι για μένα, όσο και αν με θύμωνε, όσο και αν με απογοήτευε, όσο και να με πονούσε, όσο και να με μπέρδευε καμιά φορά, ήταν αρκετό. Και άλλαξα. Άλλαξα για να βρω ένα άλλο κάτι, διαφορετικό. Ένα κάτι για να βρω τον εαυτό μου. Για να φτιάξω τον εαυτό μου από την αρχή. Μα αυτό το κάτι δε βρισκόταν και δε βρίσκεται. Και εγώ χάνομαι όλο και περισσότερο. Χάνομαι από όλα. Είμαι σε μια νέα πόλη. Κατάφερα αυτό που τόσο ήθελα και το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω πίσω. Νιώθω πως δεν μπορώ πια να καταφέρω τίποτα. Δε γράφω, δε διαβάζω λογοτεχνία, δεν ενημερώνομαι για την επικαιρότητα, δεν παίρνω τηλέφωνο τους φίλους μου, δε βλέπω ταινίες, δεν ασχολούμαι με τον εθελοντισμό, δεν κάνω χορό, δε μαθαίνω κάποια ξένη γλώσσα, δεν έχω ξεκινήσει ακόμα κιθάρα, δε βλέπω ταινίες, δε διαβάζω για τη σχολή. Δεν. Είμαι ένα μεγάλο δεν. Και θα ήθελα τόσο «ξανά να ζήσει πάλι ό,τι δεν είναι πια εδώ». Απλά δεν ξέρω πια πώς να το κάνω, αν έχω διάθεση, αν έχω δύναμη, αν το θέλω και στην τελική, αν μπορώ.