Oh, please don't be so fake!

Καλημέρα! :)
Η αλήθεια είναι πως χάθηκα για... Α, ναι! Για 9 ημέρες! Είχα σταματήσει τελείως να γράφω. Στην πραγματικότητα, όταν είμαι θλιμμένη, είμαι πολύ πιο παραγωγική! :Ρ Και έχω πολλά κείμενα από τότε, αλλά δε θέλω να σας μπερδεύω μια κρύο-μια ζέστη άλλο. Όχι περισσότερο από όσο κάνει η διάθεση μου από μόνη της! :Ρ Έτσι, λοιπόν, σας γράφω πάλι (όχι από ανάγκη) η ώρα 8 το πρωί. (Ενδεχομένως ήταν προτιμότερο να κάνω μία μίνι επανάληψη στην άλγεβρα που γράφω σε μια ώρα, βέβαια, αλλά ποιος έχει όρεξη;) Σας γράφω για 2 ώρες της ζωής μου πήγαν χαμένες χτες! Πήγα σε "πάρτυ". Ναι, ναι, ζήσαμε ιστορικές στιγμές! :Ρ Οι ηλικίες των παιδιών εκεί κυμαίνονταν στα 15-16, λίγο μικρότερα από εμένα δηλαδή. Από την ώρα που μπήκα μέσα στο σπίτι κατάλαβα ότι είχα κάνει βλακεία που πήγα. Μη σας πω από πριν να πάω... Με το που ανοίγω την πόρτα, που λέτε, βλέπω καμιά 20αριά μαντράχαλους να χαζεύουν ποδόσφαιρο. Τέλεια, σκέφτομαι, σαν αποβλακωμένα θα καθόμαστε. Επίσης είχε 4-5 άτομα γύρω από έναν υπολογιστή,  και οι υπόλοιποι 20 ασχολούνταν με τα κινητά τους και πού και πού αντάλλαζαν καμιά κουβεντούλα. Ακόμα πιο τέλεια, όπως καταλαβαίνετε, το μεγαλείο των ανθρώπινων σχέσεων στις μέρες μας! Τέλος πάντων, είχα 2 φίλες από τη σχολή μαζί, κάτι γινόταν. Έλα όμως που τη μία την ενόχλησαν οι φακοί εξαιτίας του φωτισμού και αναγκαζόμασταν να τρέχουμε κάθε 4 λεπτά στην τουαλέτα, γιατί, λέει δάκρυζε και έτρεχε το eye-liner. Γκρρρ! Αν και μεταξύ μας, τι έξω τι μέσα στην τουαλέτα, δε χάναμε και κάτι!Μέχρι που ανακαλύψαμε τι πάσχιζαν να κάνουν τα 4-5 άτομα που βρίσκονταν στον υπολογιστή, ο οποίος τώρα παρατηρούσα πως ήταν συνδεδεμένος με 2 τεραστίων διαστάσεων ηχεία! Οι τυπάδες ήταν οι D-J φυσικά! Αντιμετώπιζαν ένα τεχνικό πρόβλημα, αλλά για κακή, εμμμ, με συγχωρείτε, καλή μας τύχη εννοούσα, το είχαν πλέον λύσει! Και επιτέλους: Το πολυαγαπημένο ντουπ ντουπ ξεκίνησε να μου τρυπάει τα τύμπανα! Ξέρω ότι κάνω σαν γιαγιά 100 χρονών, αλλά βρε ψυχή μου, είναι μουσική αυτό το πράγμα;; Δεν έχει μελωδία, δεν έχει στίχους, άρα ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ! Και να πεις ότι χορεύανε, να πω εντάξει! Αλλά τι χορό να κάνεις με αυτό το πράγμα; Μόνο να κουνιέσαι λες και χτυπάς φραπέ μπορείς... Εντάξει, το παρακάνω τώρα, όταν βγαίνω και εγώ τα χορεύω αυτά, αλλά όχι πως είναι και ό,τι καλύτερο! :Ρ Το προσπερνώ όμως και συνεχίζω από τη φίλη που δάκρυζε λόγω φακών. Αφού την ενοχλούσε το φως, έκλεισα κάποια φώτα. Τι το ήθελα η δύσμοιρη;; Άρχισαν οι λατρεμένες φάσεις... Ένας ένας ξεκίνησαν... Ποτό και φάση, μόνο αυτό... Πειράζει που τα σιχαίνομαι όλα αυτά; Γίνεσαι λιώμα, πιάνεις όποιον βρεις και φασώνεσαι. Μετατρέπεσαι σε ζώο. Πού είναι τα συναισθήματα σας, γαμώτο; Αλλά τι λέω, ποιος νοιάζεται για συναισθήματα; Εγώ είμαι η υπερβολικά ρομαντική... Ας το αφήσουμε όμως ΚΑΙ αυτό. Από τη βαρεμάρα είπαμε να πάμε μια βολτούλα στο επάνω πάτωμα. Το αποκορύφωμα! Στο δωμάτιο της κοπελίτσας που είχε γενέθλια, είχαν μαζευτεί ένα σωρό κοπελιές που (ξανα)ίσιωναν το μαλλί! Μα είναι δυνατόν;; Βρίσκονταν με τόσους φίλους τους και το μόνο που έκαναν ήταν να ισιώνουν το μαλλί; Αυτό είναι το νόημα δηλαδή; Μόνο η εμφάνιση μετράει; Γιατί πια κανείς δεν περνάει καλά; Βαρέθηκα να τους βλέπω να υποκρίνονται! Εγώ χίλιες φορές προτιμώ να είμαι όπως είμαι και να ζω με την ψυχή μου! Να με αγαπούν ή να με μισούν, βρε αδερφέ, για αυτό που είμαι, όχι για το make-up μου... Να είμαι όσο πιο αληθινή μπορώ!



Και εδώ φαίνεται το ξεκάθαρο χάσιμο χρόνου μιας συνηθισμένης κοπέλας σήμερα! :Ρ 

Πολλά φιλιά! :)