Έτσι είναι αυτά.

Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Δεν ξέρω τι θέλω να σου πω. Ξέρω μόνο ότι πρέπει, αφού δεν έχω μιλήσει σε κανέναν άλλο για αυτό. Είναι και αυτή η περηφάνια, ξέρεις, ο εγωισμός ίσως, δε με αφήνουν να δείχνω ότι πονάω για πολύ. Έχω μάθει να δείχνω ότι δε με πειράζει. Έχω μάθει να πιστεύω και η ίδια ότι δε με πειράζει. Μα εδώ μέσα έγραφα πάντα την αλήθεια μου. Πάει καιρός που έπαψα να λέω τις δικές μου αλήθειες. Χρειάζεται καμιά φορά. Μια από αυτές τις φορές είναι και σήμερα.

Όταν σε γνώρισα ήξερα ότι θα γίνεις πρόβλημα για μένα. Δε χρειάστηκε να μου μιλήσεις. Δεν ήταν ανάγκη καν να με κοιτάξεις. Η ύπαρξή σου στο χώρο και μόνο ήταν για μένα προβληματική. Και δυστυχώς όχι με ενοχλητικό τρόπο. Πάντα έλεγα πως δεν πίστευα στον έρωτα. Ειδικά σε αυτόν με την πρώτη ματιά. Μα δεν ήταν ο έρωτας το ψέμα τελικά. Ήταν το επίθετο που τον συνόδευε, που ξέχασα εγώ να βάλω. 

Αμοιβαίος έρωτας. Αμοιβαίος. Δυο λέξεις που όταν γίνουν ζευγάρι, ζευγάρια δημιουργούνται. Όχι για μένα. Εγώ σε ερωτεύτηκα. Εσύ όχι. Με πόνεσε αυτό, το ξέρεις; Και δε στο συγχωρώ. Και σε μισώ που με έκανες να σε αγαπάω. Που κάθε μέρα ξυπνούσα και κοιμόμουν με τη σκέψη σου. Που χτυποκαρδούσα μη μου πάθεις κάτι. Που ήθελα να είσαι στη ζωή μου ευτυχισμένος και ας μη γινόσουν ποτέ δικός μου.

Πόσο με αηδιάζουν όσα λέω και όσα γράφω. Ο έρωτας δε μου πάει, ακούς; Δεν τον θέλω στη ζωή μου. Δεν ξέρω να τον χειριστώ στην τελική. Ψέματα λέω. Ψέματα, για να με καθησυχάσω. Αλλά η αλήθεια είναι πως τον χρειάζομαι. Απλώς σύμπαν, αν ακούς, φρόντισε να είναι αμοιβαίος. Οι αντοχές τελειώνουν.

Και αν ήταν ανάγκη... Μαζί δεν έχουμε ανάγκη!

Κάποτε κοίταζες στο μπλογκ μου και έπεσε το μάτι σου σε μια ανάρτηση με τραγούδια πολλά που συνδέονταν με άτομα. Έψαξες αν ήσουν κάπου εκεί - δεν ήσουν. Και να 'μαι τώρα εδώ να γράφω μια ανάρτηση μόνο για σένα. Πώς να χωρέσεις εσύ σε μια παράγραφο, σε ένα κείμενο με άλλους τόσους; Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να παρουσιάσω στους λιγοστούς πια αναγνώστες μου, εσένα. Την κολλητή μου. Το άλλο μου μισό. Τη μαϊμού μου. Τη δικιά μου τη μαϊμού. Η αλήθεια είναι πως τέσσερα χρόνια πριν δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να λέει με τόση σιγουριά πως ένας άνθρωπος θέλω να είναι πάντα στη ζωή μου. Ότι ένας άνθρωπος θα είναι σε θέση να καταλάβει ό,τι σκατά λέω - ή δε λέω. Ό,τι σκέφτομαι, πριν το σκεφτώ. Ότι θα μιλάω με τα μάτια - κοίταξέ με άλλη μία, δε σε άκουσα! Και θέλω να πω ευχαριστώ, μα το ευχαριστώ δεν αρκεί. Και θέλω να πω ότι σ' αγαπάω, μα ήδη το ξέρεις. Θέλω, λοιπόν, να σου ζητήσω ακόμα κι αν "χάθηκαν όλα στο κάθε μέρα", εσύ να μη χαθείς. Και ό,τι χάθηκε, θα το φτιάξουμε καινούριο και πιο όμορφο. Και αν δεν το φτιάξουμε θα γελάμε πάνω στα συντρίμμια και έπειτα θα στρέφουμε για άλλους προορισμούς. Και τώρα έγινα μελό - και δε μου πάει, ε; Θα κλείσω, λοιπόν, με μια παράκληση. Μείνε εδώ, να αλλάζουμε μασέλες σε πενήντα χρόνια. Μην ξεχνάς, θα περνάει ακόμα η μπογιά μας. Και αν εμείς δεν την "περάσουμε" ποτέ και μείνουμε μπακούρια, θα έχουμε η μία την άλλη. Και αν αναρωτιέσαι γιατί το "ήταν ανάγκη", μάθε τώρα πως ήταν ανάγκη, γιατί θα με τρως στη μάπα μέχρι τα βαθιά γεράματα!

Έχω γράψει αυτό το κείμενο εδώ και εβδομάδες... Αλλά σήμερα ξύπνησα μέσα στον ύπνο μου και με έπιασε μια φοβία μη σε χάσω...

And I think you're crazy too... I know you're gone... It's probably the reason that we get along! ^^

Without you I'm incomplete..

Νιώθω τόσο μόνη. Πρώτη φορά νιώθω τόσο μόνη. Και όλοι οι άνθρωποι που νόμιζα ήταν δίπλα μου, μοιάζουν ξένοι. Γιατί πρώτη φορά μοιάζεις εσύ ξένος σε μένα. Τώρα που σε χρειάζομαι πιο πολύ από ποτέ. Το ήξερες πόσο. Το ξέρεις. Μα ποτέ δε σε ένοιαζε ιδιαίτερα τι χρειάζομαι εγώ τελικά. Και ας πίστευα η χαζή το αντίθετο πάντα. Πόσο ηλίθια είμαι! Και ξέρω πως τώρα πρέπει να φανώ δυνατή, ξέρω πως αν τα καταφέρω τώρα θα αρχίσω ξανά να νιώθω περήφανη για μένα. Αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι τόσο πολύ πως τελικά πάσχισα τόσο να γίνω κάτι που απλά δεν είμαι. Και πώς γυρνάς πίσω; Τι κάνεις; Δε θέλω να κάνω τίποτα. Θέλω να συνεχίσω αυτό που ξεκίνησα, μόνο που είναι εκατό φορές πιο δύσκολο από ό,τι φανταζόμουν. Και ξέρεις, το γεγονός ότι δεν είσαι εδώ τα κάνει όλα χειρότερα. Νόμιζα ήμασταν ξεχωριστοί. Νόμιζα εμείς οι δύο είχαμε κάτι δικό μας και δε με ένοιαζε πόσο λάθος φαινόταν στους άλλους. Γιατί ήξερα ότι είχα εσένα δίπλα μου και ας μην ήμασταν μαζί. Και δε με πείραζε να βλέπεις κάποια άλλη, γιατί κάπου μέσα μου ήξερα ότι θα καταλήγαμε μαζί, όταν ερχόταν ο καιρός. Δεν το ξέρω πια. Και φοβάμαι μόνη μου, γαμώτο. Φοβάμαι πολύ. Εσύ τα έβλεπες όλα πιο απλά. Με έναν τρόπο που με ηρεμούσε. Μου λείπεις. Θέλω να γυρίσω πίσω. Θέλω να γίνουν όλα όπως πριν. Ή... Δεν ξέρω. Αλλά δεν αντέχω το τώρα. Δεν το μπορώ.

Seen you from afar..

Και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το μπλέξιμο για μένα. Ναι, σε είδα από μακριά. Και αμέσως θέλησα να μάθω ποιος είσαι. Δεν ξέρω γιατί και πώς. Ίσως ξέρω. Υποθέτω πως ήταν τα μάτια σου. Τα πιο απίστευτα σκαλωτικά κατάμαυρα μάτια στον κόσμο. Δε με είχαν δει ακόμα. Θα με έβλεπαν ωστόσο, ήταν βέβαιο. Και αν όχι, θα τα ανάγκαζα. Η έλξη που μου ασκούσαν δεν ήταν δυνατόν να περάσει απαρατήρητη. Δεν ήσουν εσύ απαρατήρητος.
Μετά σε έχασα, πέρασε καιρός μέχρι να συνειδητοποιήσω ποιος ήσουν. Τελικά σε βρήκα. Και σε γνώρισα. Τα μάτια σου με μαγνητίζουν ακριβώς όπως την πρώτη φορά που σε αντίκρυσα. Το πρόβλημα είναι πως αντίστοιχα με μαγνητίζει και όλο σου το είναι. Όσο από αυτό έχεις επιτρέψει να γνωρίσω. Και δεν ξέρω πια πώς να το χειριστώ. Δε θέλω να το χειριστώ. Δε θέλω να χάσω αυτό που έχω. Και συνάμα δε μου φτάνει. Και εσύ; Εσύ τι νιώθεις; Νιώθεις;
Think you're just my type...

Πονάω τόσο... Όσο δεν τόλμησα κανέναν να πληγώσω.

Χθες βγήκα και έγινα λιώμα για πάρτη σου, το ξέρεις; Και άφησα πίσω μου κάθε κουλτούρα, κάθε δήθεν ψαγμένο εγώ μου. Μου έλειψες. Μου λείπεις, το ξέρεις; Μου λείπει κάτι έντονο στη ζωή μου. Και ας ήταν ψεύτικο όλο αυτό. Μου λείπει. Μου λείπει να περιμένω ένα γαμημένο σου τηλέφωνο. Μου λείπει να ενθουσιάζομαι, να γελάω, να πονάω μαζί σου.

Δεν έχω τίποτα πια να περιμένω. Και αυτό με σκοτώνει, γιατί... Γιατί δεν ξέρω. Γιατί το κενό σου παραμένει κενό και δεν προβλέπεται να γεμίσει. Δεν ήμουν έτσι, τι έγινε τώρα, λοιπόν; 

A woman like a man.

Γιατί μια γυναίκα όπως ο κόσμος την έχει πλασμένη στο μυαλό του της φαινόταν περιορισμένη. Την εκνεύριζαν οι περιορισμοί. Δεν της ταίριαζαν. Για αυτό προτιμούσε να μη μοιάζει σε αυτό το πρότυπο. A woman like a man. The bastard of herself. Hard to handle by others. Hard to handle by herself. Μα το προτιμούσε. Ένιωθε πιο οικεία έτσι.
Μα ήταν μόνη. Ποιος άντρας άντεχε μια γυναίκα σαν εκείνον; Και όμως, η ίδια είχε αρκετές γυναικείες ευαισθησίες. Τη βασάνιζαν. Έπειτα άναβε τσιγάρο και τις αγνοούσε. Και δε θα τις αποκάλυπτε ώσπου να έβρισκε έναν άντρα πιο άντρα από την ίδια.

13 ίδια επίμονα σημεία στίξης.

«Και αν αφεθώ, να έχουνε κάπου να με πάνε...» Μα πού να με πάει και ποιος; Πώς; Νιώθω πλέον ανίσχυρη να αφεθώ... Πώς εμπιστεύεσαι κάποιον από την αρχή; Πώς αγαπάς; Ποιον αγαπάς; Πώς ερωτεύεσαι; Γιατί είναι τόσο δύσκολο; Γιατί γίναμε τόσο δύσκολοι οι άνθρωποι; Και αν τελικά δεν ξέρουμε τι θέλουμε, πώς γίνεται να το αποκτήσουμε;

Κουράστηκα να κουβαλάω δύο ανθρώπους μέσα μου. Πώς γίνεται να συνυπάρχει ο ρομαντισμός με τον κυνισμό, ο δυναμισμός με τη δειλία; Δεν ξέρω τι να επιλέξω, δεν μπορώ να επιλέξω, μα μέρα με τη μέρα νιώθω πως η επιλογή είναι αναπόφευκτη. Καλώς ή κακώς μία ζωή ζούμε. Μα αυτό με κουράζει, με κουράζει και με πονάει και με θλίβει και με κουράζει ξανά. Με κουράζουν οι ίδιοι άνθρωποι και με κουράζει το ίδιο εγώ. Για αυτό αλλάζω, μα ποιος μπορεί την αλλαγή να ακολουθήσει;

Γιατί γράφω; Νιώθω πως δεν έχω πια τι να πω... Έχω περιοριστεί σε έναν κύκλο και όλα είναι ίδια. Οι σκέψεις μου πάνε μέχρι εκεί και παραπέρα δεν ξέρω πώς να φύγω. Νιώθω πως προχωράω χωρίς να πηγαίνω μπρος, χωρίς να πηγαίνω πίσω, και όμως κινούμαι. Μα πού πηγαίνω, αλήθεια;

Κινούμαι εντός μου...