Μια σιωπηλή επανάσταση

Θα κάνω επανάσταση

Άλλο δε σας αντέχω

Και ας έχω όλα τα αγαθά

Πια τίποτα δεν έχω

Την κούνια σας σιχάθηκα

Άλλο δε με κοιμίζει

Τα όνειρά σας ψεύτικα

Η σιγουριά σας τρίζει

Για μένανε λυπήθηκα,

Που έγινα δική σας

Φοβήθηκα, ακολούθησα

Την ασφαλή σιγή σας

Θα σας φωνάξω δυνατά

Να δείτε τα όνειρά μου

..Μα μόνο ένας ψίθυρος

Και λύγισε η καρδιά μου…               

Μια τόση δα μόνο φωνή

Για να μη σας ξυπνήσω

Για να μη γίνω φορτική

Και σας δυσαρεστήσω

Και όταν τη γυάλα θέλησα

Μια και καλή να σπάσω

Ξανά τρομοκρατήθηκα

Και είπα δε θα αντιδράσω

Μόνο το τζάμι γυάλισα

Είπα θα το φροντίσω

Και αν μια ψυχή έχω και εγώ

Εκεί θα την αφήσω

Το πνεύμα μου ανήσυχο

Φρόνιμη η ψυχή μου

Η στόφα μου ελεύθερη

Δέσμια η ζωή μου

Σε έναν κόσμο ψεύτικο

Μια τόση δα αλήθεια

Χωρίς καμιά ανταπόκριση

Χάνεται στη συνήθεια…

Περί αγάπης η ανάρτηση!

Πότε τελειώνει η αγάπη; Είναι το ψέμα που τη σκοτώνει; Σταματάει ποτέ να υπάρχει; Έχει μήπως διακοπές και επανέρχεται; Αλλάζει μορφές; Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από αγάπες που πληγώνουν; Άραγε πληγωνόμαστε περισσότερο ζώντας μακριά τους; Πώς μπορούμε να τις αποφεύγουμε; Πόσο χρόνο χρειάζεσαι για να αγαπήσεις; Πόσο για να πάψεις να αγαπάς; Και στην τελική, γιατί αγάπησες;

Μη με ρωτάς, όχι, όχι, σταμάτα, αρκετά παιδεύτηκα και μόνη μου. Μη με ρωτάς, δεν ξέρω, λέμε… Μα τι θέλεις, επιτέλους, ξέρεις τι πιστεύω, ξέρεις πώς φοβάμαι μην είναι αλήθεια. Ε, λοιπόν, αφού το θες τόσο πολύ, άκουσέ το πάλι.

Η αγάπη δεν τελειώνει. Πώς μπορείς να τελειώσεις κάτι που ποτέ δεν επεδίωξες να αρχίσει; Δε σκοτώνεται. Αν αγαπάς, δε σταματάς ποτέ να αγαπάς. Όσο και να πληγωθείς. Η αγάπη δεν περιμένει αντάλλαγμα. Δεν έχει δεδομένα, ούτε όρια και απαιτήσεις. Δεν έχει αιτίες. Αγαπάς απλά, γιατί έτσι νιώθεις. Πρέπει να αγαπήσεις, δεν μπορείς αλλιώς. Αν δεν το κάνεις, είναι σίγουρο πως κάτι λείπει. Ίσως πάρει χρόνο να καταλάβεις πως αγαπάς. Μα όταν αυτό αρχίσει, το νιώθεις κάθε μέρα, ακατάπαυστα. Και αν ο άλλος δε σε αγαπάει; Καμιά σημασία δεν έχει αυτό. Μόνο αν πάψεις να τον βλέπεις, η αγάπη αυτή παίρνει τη μορφή της νοσταλγίας. Μα μη γελιέσαι, πάλι αγάπη είναι. Και όταν πας σε άλλη αγκαλιά και πεις πως άλλον αγαπάς, η προηγούμενη αγάπη τελείωσε, πάλι ψέματα λες. Στο είπα και πριν: Η αγάπη δεν τελειώνει!