Second chances, they don't ever matter, people never change!

Να πάτε να γαμηθείτε! Ω, ναι! Είστε μαλάκες, το ξέρετε; Μεγάλοι μαλάκες! Και εγώ ακόμα μεγαλύτερος, που πίστευα ότι οι άνθρωποι αλλάζουν! Αν είσαι πουτάνα, μένεις πουτάνα! Αν είσαι μαλάκας, μένεις μαλάκας κ.ο.κ! Τώρα θα πείτε ότι έχω άδικο. Ίσως να μην έγινα σαφής. Ναι, οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν. Επιφανειακά όμως. Οκ και εγώ φέτος το Σεπτέμβριο φορούσα μαύρα φαρδιά ρούχα, ενώ τώρα φοράω χαριτωμένα φορεματάκια. Ε και;;;; Ή να το πάω και σε κάτι πιο σημαντικό. Ναι, ένας άνθρωπος μπορεί να είναι αλήτης και να παίρνει ναρκωτικά. Ίσως καταφέρει να απεξαρτηθεί τελικά. Μα εγώ δε μιλάω για τέτοιες περιπτώσεις. Εγώ μιλάω για χαρακτήρες! Και αυτοί δεν αλλάζουν, υπάρχουν στοιχεία που δεν αλλάζουν με τίποτα, όσο και αν ο άλλος κάποιες στιγμές καταλαβαίνει πως έχει λάθος. Και ξέρω πως δεν είμαι εγώ αυτή που τελικά θα καταφέρει να τους βελτιώσει, στο κάτω κάτω ποια είμαι εγώ για να το κάνω; Καλύτερα να βελτιώσω τον εαυτό μου πρώτα! Αλλά όπως και να το κάνουμε, εκνευρίζομαι! Αυτά, λοιπόν, κάπου έπρεπε να τα πω, για να μη σκάσω!

ΥΓ: Ξέρω ότι έχω εξαφανιστεί από παντού αλλά δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα! Υπόσχομαι τουλάχιστον να αφήνω σχόλια στα δικά σας ιστολόγια! :)


 

Once you're whore, you're nothing more, I'm sorry that will never change!

Με ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας! : )

Απορώ τελευταία γιατί ξυπνάω τόσο νωρίς συνέχεια! Ακόμα και όταν δε γράφω μάθημα! Είναι τραγική η κατάσταση, σα ζόμπι έχω καταντήσει! :Ρ Τέλος πάντων, δεν έχω τίποτα άλλο να πω, απλά πέρασα να πω μια καλημέρα πριν το διάβασμα!
Καλημέρα σας λοιπόν και τραγουδάκι για να γίνει πράξη η ευχή! :)
Αυτό το τραγούδι πάντα με ηρεμεί, εύχομαι και εσάς...

All the lonely people... Where do they all belong?

Κοιτάξτε λίγο γύρω σας… Ή μάλλον, κοιτάξτε λίγο μέσα σας… Ξέρετε κάτι; Είμαστε μόνοι. Ξέρω πως θα βιαστείτε να διαφωνήσετε: «Μίλα για τον εαυτό σου κοπελιά, εγώ έχω ένα σωρό φίλους!». Πρώτη ένσταση: Φίλους; Σίγουρα φίλους; Και δεύτερη: Και τι σημασία έχουν οι φίλοι; Κανείς δε σε νιώθει όπως ο εαυτός σου. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει απόλυτα όσα νιώθεις. Όση καλή διάθεση και να έχει. Όσο και να θέλει να σε βοηθήσει. Και το χειρότερο… Πολύ συχνά δε θα τον αφήσεις να σε βοηθήσει. Γιατί ξέρεις πως έχει και εκείνος προβλήματα και δε θες να τον φορτώσεις. Ή γιατί ντρέπεσαι για όσα νιώθεις και δε θες να ανοιχτείς. Ίσως και γιατί τα βρίσκεις και εσύ ο ίδιος κάπως ηλίθια καμιά φορά. Και φοβάσαι πως θα σου πει ότι αυτά που περνάς δεν είναι τίποτα, ο κόσμος έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα. Ναι, έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα. Αλλά πώς ξέρει ο καθένας τι είναι σοβαρό και τι όχι; Στο κάτω κάτω ο κάθε άνθρωπος σύμφωνα με το χαρακτήρα του κάποια πράγματα μπορεί να τα αντιμετωπίσει και κάποια άλλα όχι. Κάτι που για σένα είναι αφόρητα δύσκολο, για μένα είναι παιχνιδάκι. Και το αντίστροφο φυσικά. Οπότε όλα τα προβλήματα είναι σημαντικά και μεγάλα για αυτόν που τα έχει. Και το χειρότερο είναι πως δεν μπορεί να τα μοιραστεί. Κανείς δεν έχει την υποχρέωση να σε ακούσει. Πραγματικά κανένας. Και ούτε θα δοκιμάσεις να μιλήσεις, γιατί φοβάσαι μήπως κουράσεις αυτόν που έχεις απέναντι σου. Μήπως φανείς βαρετός. Και γκρινιάρης. Και κλαψιάρης. Και μίζερος. Ποιος θέλει να φαίνεται μίζερος; Και ξέρετε και κάτι άλλο; Έχουμε απομακρυνθεί απίστευτα, δεν υπάρχει πια επικοινωνία. Είχα μιλήσει κάποτε με μια κοπέλα. Από εκείνες που το παίζουν σκληρές γκόμενες, δυνατές, που δεν έχουν συναισθήματα. Δεν την ήξερα, παρά μόνο φατσικά. Ααα και φυσικά από τη «φήμη» της. Μα μιλήσαμε κάτω από περίεργες συνθήκες. Δε θυμάμαι πώς ξεκίνησε η συζήτηση. Και μου είπε πως δεν είναι όπως δείχνει. Πως είναι ευαίσθητη. Αλλά δε θέλει να το δείχνει.
Κανείς δεν το εκτιμά αυτό στις μέρες μας. Δεν είναι «in», πώς το λένε; Για αυτό προσαρμόζεται.
Κανείς δε θα την καταλάβαινε αν ανοιγόταν. Φοβόταν πως θα την πλήγωναν αν το έκανε. Δεν είχε άδικο. Και κάπως έτσι καταλήξαμε εδώ. Ο ευαίσθητος θεωρείται αυτόματα αδύναμος. Αυτός που έχει κάτι να πει φαντάζει βαρετός. Υπάρχουν άλλωστε τόσα ανούσια θέματα για συζήτηση. Τα σημαντικά θέλουν σκέψη και δυστυχώς κανένας πια δεν έχει διάθεση να σκεφτεί. Αα και βέβαια όποιος δεν κάνει φάσεις είναι ξενέρωτος. Δεν είναι κρίμα; Γιατί να κάνω φάση; Δεν είμαι ζώο, θέλω αγάπη και σεβασμό, όχι μια ξεπέτα. Θέλω κάποιον να με νιώσει. Να είναι μαζί μου για αυτό που είμαι, όχι γιατί θέλει να με χουφτώσει. Με αηδιάζει ο τρόπος σκέψης όλων αυτών εκεί έξω. Τα συναισθήματα είναι ξεπερασμένα και αυτό μου προκαλεί θλίψη. Εγώ άλλον κόσμο είχα φανταστεί. Και μου τη δίνει να είμαι μόνη. Μπορεί τελικά να μην είμαστε όλοι μόνοι. Μπορεί να είμαι μόνο εγώ…

Is that alright with you..? NO!!

-Εντάξει;

-Ναι…

-Εντάξει;

-Ναι…

-Εντάξει;

-Ναι…

-Εντάξει;

-ΟΧΙ, ΓΑΜΩΤΟ!

Βαρέθηκα να λέω εντάξει… Ειλικρινά βαρέθηκα! Στο κάτω κάτω τίποτα δεν είναι εντάξει. Από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο. Τίποτα! Ούτε και πρόκειται να είναι. Αφού δεν είμαι εγώ εντάξει, αφού δεν ήμουν εγώ εντάξει, τίποτα δεν έχει λόγο να είναι εντάξει. Φταίω εγώ και το ξέρω. Όταν αφήνεις εκκρεμότητες, όταν δεν είσαι σωστός, κάποια στιγμή την πληρώνεις! Ακόμα και αν τη γλιτώσεις κάποιες φορές. Βασικά, όσο περισσότερες φορές τη γλιτώνεις, τόσο περισσότερο πληρώνεις στο τέλος. Στον κόσμο τίποτα δε χαρίζεται. Και κανείς δε σε λυπάται. Δε λέω ότι θέλω να με λυπούνται, βασικά το σιχαίνομαι αυτό, απλά λέω πώς έχουν τα πράγματα.
Και που λέτε, αυτό τον καιρό πιπιλάω την καραμέλα του «εντάξει». Όλα είναι εντάξει. Και εγώ είμαι ακόμα πιο εντάξει και χαμογελάω και κάνω γλύκες και κάνω χατίρια και είμαι το μικρό βλαμμένο κοριτσάκι που ήμουν πάντα. Εμμ, το μικρό αξιαγάπητο κοριτσάκι εννοώ. Με έχω σιχαθεί. Αλλά αν προσπαθούσα να αλλάξω τα πράγματα, θα με σιχαινόμουν περισσότερο, αποδεδειγμένο πλέον αυτό. Άρα τα αφήνω έτσι και η απέχθεια που νιώθω προς τον εαυτό μου κυμαίνεται σε ανεκτά επίπεδα. Δεν είμαι σίγουρη κιόλας αν τα έχω μαζί μου, απλά έχω συνηθίσει να τα βάζω μαζί μου, για να μην τα βάλω με κανέναν άλλον. Γιατί όταν τα βάζω με άλλους, καταλήγω να πληγώνομαι πιο πολύ. Να βρίζω τον εαυτό μου το έχω συνηθίσει, δε με ενοχλεί πια.

Ααα και ναι, εδώ ο κόσμος πλακώνεται και εγώ ασχολούμαι με την πάρτη μου! Ε, τι να κάνουμε, για τις φάπες που έπεσαν γνωρίζετε όλοι, έξυπνα παιδιά είστε, συμπεράσματα μπορείτε να βγάλετε, δε χρειάζεστε τη γνώμη μου!

It's the wrong kind of place to be thinking of you... It's the wrong time...

A love that's dead like me...

Έχετε νιώσει ποτέ να μουδιάζει όλο σας το σώμα και να μην μπορείτε να κουνηθείτε καθόλου; Να μην μπορείτε να πάρετε ανάσα; Να νιώθετε βρώμικοι; Να… Να μην αντέχετε τον εαυτό σας… Το έχετε νιώσει;  Εγώ το ένιωσα… Συζήτησα με τους δικούς μου σήμερα. Ένιωσα τόσο ηλίθια… Αχάριστη… Άδικη. Είμαι κακιά. Αλήθεια είμαι κακιά. Κοιτάζω μόνο την πάρτη μου τελικά. Λυπάμαι που έχω γίνει έτσι. Είχα ξεχάσει πόσο πολύ με αγαπούν. Δεν ξέρω γιατί το κάνουν. Δεν είμαι καλά. Τους είπα όσα νιώθω. Εμμ, οκ, όχι όλα, κάποια πράγματα δε λέγονται… Και έκλαψα, έκλαψα μπροστά τους με λυγμούς. Για πολλή ώρα. Δεν άντεχα να τα κρατάω όλα μέσα μου πια. Αλλά τελικά μετάνιωσα περισσότερο που τους μίλησα. Είδα τη μαμά μου να στενοχωριέται πολύ. Την είδα να νιώθει κάπως ένοχη, για κάτι που δε φταίει. Δεν μπήκα ποτέ στη θέση της μαμάς μου. Πώς τα έχω κάνει έτσι! Συγνώμη… Γιατί δεν μπορώ απλά να είμαι ευχαριστημένη με όσα έχω; Είναι τόσα πολλά άλλωστε! Αλλά εγώ δεν είμαι ποτέ ευχαριστημένη, όσα και να μου δίνουν. Για αυτό είμαι κακιά. Αλλά δεν αντέχω να το κάνω αυτό στους δικούς μου. Είπα να προσπαθήσω να διεκδικήσω κάποια πράγματα, αλλά ίσως και να έχουν εκείνοι δίκιο τελικά. Αλλά ακόμα και αν δεν έχουν, εγώ δεν αντέχω να τους στεναχωρώ. Τίποτα δεν αξίζει τόσο, που να με κάνει να τους πληγώνω έτσι. Για αυτό λοιπόν όλο αυτό που είχα πέθανε. Αγάπη, έρωτας, όλα πάνε. Πάω και εγώ… Δεν έπρεπε να τα κάνω όλα αυτά. Και δεν ξέρω γιατί τα έκανα. Υποθέτω πως απλά είχα αλλάξει πολύ. Ή… Δεν ξέρω τι να πω! Δε γυρίζω πίσω πια. Το έχω πει πολλές φορές. Και θα το ξαναπώ ακόμα, μήπως το εμπεδώσω.

Το τραγούδι αυτό σημαίνει πολλά... Ακούστε το, είναι όμορφο...

And when the sun cools... And when the stars fall... That's when I come back...
Never...

Απλά γιατί μου άρεσε! :Ρ

SHE'S BROKEN!

Βασικά έχω πολλά να γράψω... Αλλά είναι αργά και νυστάζω... Τι ώρα είναι; Άκυρο, απλά νυστάζω! :Ρ Οπότε πάρτε αυτά... Τα συμπεράσματα δικά σας! Αυτό το είδα τώρα στο facebook και μου άρεσε, η αλήθεια είναι ότι αυτό ακριβώς σκέφτομαι τελευταία συνεχώς... Το τραγούδι είναι απλά τέλειο, αφιερώστε 3:59 λεπτάκια από το χρόνο σας και δώστε βάση σε όσα λέει! Ακόμα και αν δεν ακούτε αυτό το είδος μουσικής, ο άνθρωπος τα λέει πολύύ ωραία!
Σας φιλώ και ευχαριστώ που ανέχεστε όλα όσα γράφω!
Καλό βράδυ! :)

Ξέρεις τι κατάφερα; Απλά πληγώθηκα! Και από τότε νιώθω να 'μαι καταγής...