Δεν είμαι από δω!

Λοιπόν, ας το παραδεχτούμε, να το ξεκαθαρίσω από την αρχή, εγώ αυτό τον καιρό δεν είμαι καλά. Δηλαδή, εξωτερικά προσπαθώ να δείχνω εντάξει, αλλά μέσα μου γίνεται ο κακός χαμός. Και η αλήθεια είναι πως έχω βαρεθεί να κλαίγομαι, αλλά δε γίνεται και να σκάσω! Οπότε θα τα βγάλω όλα στο blog, μπας και τη γλιτώσουν οι φίλοι μου, που τα ακούνε κάθε μέρα οι κακόμοιροι τόσο υπομονετικά, εγώ θα μου είχα πει να σκάσω! Τέλος πάντων... Όλα μου φταίνε και δεν είμαι με τίποτα ευχαριστημένη. Τα βρίσκω όλα μάταια. Ηλίθια. Βαρετά. 

Και θα σας πω κάτι που μάλλον ξέρετε. Η ζωή στα χωριά (ή καλύτερα σε μέρη που οι άνθρωποι έχουν νοοτροπία χωριού) είναι τραγική. Βασικά... να μην είμαι και άδικη. Η ζωή των ανθρώπων του δικού μου χωριού είναι τραγική. Δεν καταλαβαίνω πώς ζουν όλοι αυτοί. Να βγάλουν με τα ψέματα το σχολείο, να κοροϊδέψουν την κοινωνία στο στρατό (οι άντρες), να παίρνουν λεφτά από τους γέρους (όπως λένε τους γονείς και εκνευρίζομαι!), για να πίνουν όλη μέρα καφέ, να βρουν κάποιον/α να παντρευτούν και μετά να βρουν κάποιον άλλον, για να κερατώσουν το σύζυγο και να κάνουν και παιδιά για να τους σπάνε τα νεύρα και να παραπονιούνται όλοι μαζί, ένα όμορφο παρεάκι, γιατί δεν έχουν λεφτά. Είμαι κακιά; Δεν ξέρω! Είμαι υπερβολική; Μπορεί! Αλλά δε με ενδιαφέρει. Τα βαρέθηκα όλα. Θέλω να φύγω. Μόνο να φύγω. Δεν αντέχω να τους ακούω πια, εγώ δεν είμαι έτσι. Δεν είμαι από εδώ. Δεν έχω τη φιλοσοφία τους. Νιώθω τουλάχιστον τυχερή που η δική μου οικογένεια δεν είναι έτσι. Υποθέτω για αυτό δεν είμαι έτσι και εγώ. Αλλά προς το παρόν συναναστρέφομαι ένα σωρό ανθρώπους που έχουν αυτή την ιδεολογία. Αυτό είναι ζωή για αυτούς. Χαζό δεν είναι; Τελείως ανούσιο! Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά. Στο κάτω κάτω τι με πειράζει τι κάνει ο καθένας στη ζωή του; Μήπως διαχειρίζομαι εγώ σωστά τη δική μου; Αλλά είμαι μια γκρινιάρα... Και δεν μπορώ άλλο, θέλω κάπου να τα βγάλω όλα αυτά. Πφφ...

ΥΓ: Τέλος τα μηνύματα... Δεν έβγαζε κάπου, να τον ξεχάσω πρέπει.

Νιώθω ενοχές...

Σου έστειλα μήνυμα... Δεν άντεχα άλλο, μου λείπεις. Είναι άδικο. Και ακόμη πιο άδικο ότι έπρεπε να το τελειώσω χωρίς να σου εξηγήσω καν. Για αυτό σου έστειλα. Μιλησαμε πολλή ώρα... Νομίζω σου είχα λείψει και εγώ. Έτσι ένιωσα. Και ας προσπαθούσες να δείξεις χαλαρός στην αρχή. Δεν ήθελες να μου δείξεις πως πονούσες. Με προσέχεις ακόμα, έτσι δεν είναι; Μου λείπεις απίστευτα. Σου ανοίχτηκα και πάλι όπως τότε. Έχεις τον τρόπο σου μαζί μου. Όπως τον έχω και εγώ, με βάση όσα έλεγες. Ένιωσα καλύτερα που μιλήσαμε. Όχι ότι βγάλαμε άκρη... Μάλλον ένιωσα καλύτερα που σε ένιωσα κοντά μου, έστω και από το τηλέφωνο... Και ας είχα το άγχος μη με πάρει είδηση κανείς και γίνει πάλι πανικός. Γιατί αυτή τη φορά θα ήταν χειρότερα. Και τώρα νιώθω ενοχές. Γιατί είπα ψέματα. Πάλι ψέματα, γαμώτο! Πάλι πρόδωσα την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν... Δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ. Θέλω να σταματήσουν όλα αυτά. Να γυρίσει ο χρόνος πίσω... Θέλω μια άλλη ζωή...

Για ποια αγάπη μιλάς;

-Τον αγαπάω…
-Μαλακίες! Δεν μπορείς να τον αγαπάς! Ούτε 10 μέρες δεν ήσασταν μαζί!
-Ένα μήνα ήμασταν μαζί… Και δε χωρίσαμε γιατί το θέλαμε! Τον αγαπάω, λέμε!
-Εσύ δεν ήσουν που κορόιδευες τα κοριτσάκια που έλεγαν τέτοια; Εύγε, ίδια έγινες! Ευτυχώς που υποστηρίζεις την ιδεολογία σου!
-Δε θα σου δώσω λογαριασμό! Και επιτέλους φύγε από το μυαλό μου, κανείς δε σου ζήτησε να είσαι εδώ! Κανείς δε ρώτησε την άποψη σου.
-Χρειάζομαι λες την άδεια σου για να είμαι εδώ;
-Θα έπρεπε!
-Δεν μπορώ να σε αφήσω να γίνεις έτσι.
-Μου λείπει…
-Έκανες τη μαλακία σου, τη διόρθωσες, τώρα ξέχνα τον!
-Μαλακία είναι που ήμουν με κάποιον για τον οποίο ένιωθα τόσα πράγματα; Με κάποιον που με έκανε να νιώσω επιτέλους καλά;
-Αφού ήξερες τι θα γινόταν… Τι τον έμπλεξες και εκείνον; Και αν έχει δίκιο ο πατέρας σου; Αν ήθελε να σε εκμεταλλευτεί;
-Δεν ήθελε τίποτα… Να είμαστε μαζί μόνο, όπως και εγώ…
-Είσαι αφελής!
-Και εσύ καχύποπτη!
-Να σε προστατεύσει ήθελε…
-Το ξέρω, όμως δεν είχε λόγο. Με προστάτευσε από την ευτυχία.
-Πού ξέρεις ότι θα ήσουν ευτυχισμένη;
-Ξέρω τι ένιωθα.
-Δε θα ήταν για πάντα έτσι! Κάποια στιγμή θα σε πλήγωνε!
-Γιατί, τώρα δεν πληγώθηκα;
-Τουλάχιστον τώρα φεύγεις με όμορφες αναμνήσεις από εκείνον. Θα ήσουν χειρότερα αν χάλαγε η σχέση σας.
-Τώρα λες εσύ μαλακίες!
-Ξεκόλλα!
-Τον αγαπάω… Αλλά τι να καταλάβεις εσύ… Έχεις διαγράψει κάθε θετικό συναίσθημα… Για σένα είναι αφέλεια.
-Δεν τον αγαπάς, απλά πείσμωσες.
-Δε θα μάθουμε ποτέ έτσι όπως έγιναν τα πράγματα!
-Εσύ τα έκανες!
-Ήθελα να είμαι μαζί του. Έκανα μια φορά αυτό που ήθελα. Δε θα ξαναγίνει!
-Ήταν λάθος, παραδέξου το επιτέλους!
-Λάθος ήταν που συμβιβάστηκα και πάλι. Δεν έχω ζωή.
-Μια χαρά ζωή έχεις. Απλά είναι διαφορετική από πριν. Και έκανες σωστά. Ήταν δυνατόν να προτιμήσεις το γκόμενο από την οικογένεια;
-Δεν ήταν γκόμενος! Και έπρεπε να το παλέψω. Αλλά δεν έχω τη δύναμη. Ποτέ δεν την είχα. Ποτέ δε θα την έχω.
-Καλά έκανες. Δεν έχει να κάνει με δύναμη αυτό. Μόνο με σωστές και λανθασμένες επιλογές. Και αυτή τη φορά έκανες τη σωστή.
-Σωστή επιλογή είναι να κλαίω κάθε βράδυ;
-Σωστή επιλογή είναι να έχεις τους γονείς σου πάνω από όλα.
-Δεν ξέρω πια. Δεν αντέχω άλλο. Θέλω να φύγω. Θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω. Θέλω να τα κάνω όλα αλλιώς. Όλα. Να μην τον είχα γνωρίσει ποτέ γίνεται; Να σβηστούν τα φιλιά του από το μυαλό μου;
-Όχι, δε γίνεται. Γίνεται να μη σε νοιάζει. Γίνεται να δώσεις βάση σε άλλα θέματα. Όπως υποσχέθηκες.
-Σωστά… Αυτό υποσχέθηκα. Δώσε μου και πάλι το ψεύτικο χαμόγελο. Το έχω ακουμπήσει στο γραφείο. Θα βγω.
-Θα γίνει αληθινό τελικά, θα το δεις.
-Αμφιβάλλω. Φύγε τώρα, θέλω να μείνω λίγο μόνη.
-Γιατί;
-Γιατί έτσι γουστάρω! Θέλω να κλάψω, άφησε με! Θα κάνω ό,τι είπες. Άσε με όμως λίγο μόνη.
-Θα περιμένω.
-Θα έρθω.

It's hard to say it... Time to say it... Goodbye!

Αντίο... Πώς λες αντίο σε όσους αγαπάς; Χωρίς να φταίνε... Είναι άδικο... Άδικο γαμώτο! Άδικο, άδικο, άδικο! Θα μου λείψουν όλα τόσο πολύ... Μα τόσο πολύ... Δεν αντέχω. Δεν αντέχω πια, τα έχω σιχαθεί όλα. Βαρέθηκα να χαμογελάω. Ηλίθιο, ψεύτικο χαμόγελο! Ψεύτικα όλα! Ψεύτικα τα "καλά είμαι", ψεύτικα τα "δεν έχω θυμώσει", ψεύτικα τα "θα μου περάσει"! Τίποτα δε θα γίνει. Θέλω να φύγω. Θέλω να γίνουν όλα όπως πριν. Θέλω να ζήσω χαρούμενα επιτέλους γαμώτο, βαρέθηκα! Γιατί να απομακρυνθείς από κάποιους που σου φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο; Από κάποιους που σε έκαναν να χαμογελάσεις μετά από πολύ καιρό; Και δεν προλάβαμε ούτε φωτογραφίες να βγάλουμε... Πάντα όταν η παρέα έβγαζε, εγώ έλειπα κατά έναν περίεργο τρόπο. Ίσως ήταν σημάδι... Ίσως έτσι οι αναμνήσεις σβηστούν πιο εύκολα από το μυαλό μου. Ίσως ποτέ δεν άνηκα εκεί τελικά...


Και μαζί σου; Είχαμε πει μόλις ερχόσουν θα βγάζαμε φωτογραφίες. Δε βγάλαμε. Δεν προλάβαμε. Ούτε αυτό, ούτε και τόσα άλλα που είχαμε σχεδιάσει. Λυπάμαι για αυτό. Λυπάμαι πολύ.


Καληνύχτα! Μου λείπετε... Μου λείπει η ζωή μου...

Μια σιωπηλή ανάρτηση

Είμαι δυστυχισμένη. Και δε χωράει ούτε τραγούδι σε αυτή την ανάρτηση. Μόνο θλίψη. Ούτε λέξεις. Μόνο θλίψη.-

Sooner or later it's over...

Κάθε τέλος και αρχή λένε... Αυτό κάνω και εγώ πράξη, λοιπόν... Ίσως έχω βαρεθεί να αλλάζω ζωή, βέβαια... Βασικά... Μπορεί και να φταίει πως αυτή τη φορά δεν ήθελα να αλλάξει τίποτα. Ένιωθα ευτυχισμένη. Πλήρης. Χαμογελούσα. Όλα όμως τελειώνουν κάποτε. Λυπάμαι για αυτό.Χρειαζόμουν λίγο ακόμα υποθέτω. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο κομμάτια είμαι. Για ακόμα μια φορά όμως φοράω τη μάσκα με το χαμόγελο της Crest. Και λέω στον εαυτό μου πως όλα είναι εντάξει. Κάποτε όλα θα είναι εντάξει... Μόνο αυτό σκέφτομαι. Όπως λέει και Παπακωνσταντίνου "Φρόνιμα κούκλα μου λέω στην ψυχή μου". Η οποία ψυχή είναι απ'τη φύση της ανήσυχη. Μα ποτέ δεν έχει το κουράγιο (ή μήπως τη θέληση;) να κυνηγήσει όσα θέλει. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, έτσι δεν είναι;